En toen waren de 2 weken in Ghana al weer om.

Vandaag is mijn Max jarig. 18 jaar al weer. Jammer dat we vandaag niet al thuis zijn, maar onze vlucht vertrekt pas vanavond om 22.35 uur Ghanese tijd.

Rijden met de auto in Ghana. Nou dat is een hele belevenis! Ik zag er van te voren wel wat tegenop vooral het rijden in Accra, maar dat is me alles meegevallen. Dan helpt het hier wel dat je een goeie degelijke puck-up onder je kont hebt waardoor je hoger zit en men automatisch meer rekening met je houdt. Het feit dat een blanke vrouw hier rijdt maakte wel dat we opvielen maar niet lastig werden gevallen. Alsof we hier wonen en de weg weten. Dat was ook fijn. De wegen zijn hier heel divers. De grote hoofdwegen zijn over het algemeen goede geasfalteerde wegen met hier en daar een pothole. Die potholes varieren van 20 cm tot 3 meter in diameter. Als je 50 rijdt kan je er wel aardig rekening mee houden, maar soms na een prima stuk weg waar je 120-130 rijdt, kan je ineens verrast worden door 1 of meerdere gaten. Erg verradelijk en gevaarlijk. Maar je wordt er steeds beter in om ze te ontwijken en om ze ruim van te voren te spotten. Ook kan de weg ineens heel slecht worden met veel potholes en andere onregelmatigheden, maar zo ksn er ook ineen dirtroad zijn. Zandweg met gaten en hobbels. Op de hoofdwegen liggen in elk dorpje waar je doorheen komt, en dat zijn er heeeeel veel, drempsels in verschillende varianten. Soms alleen wat ribbeltjes, soms een grote drempel, maarvaak ook akelige hoge dunne drempeltjes en dan 1, 2,3 of 6 achter elkaar. Effectief, dat wel want je moet er echt met 10 km/uur over heen, maar ze zijn funest voor je uurgemiddelde. Daardoor ben je steeds veel langer onderweg dan je van te voren op Google Maps hebt bekeken. Gemiddeld doe je 1,5 tot 2 uur over 100 km. Als je dat van zuid naar noord moet rijden over 850 km dan schiet dat niet echt op. Ook regelmatig rijdt je fout wabt Google Maps herkent de wegen niet altijd of stuurt je over zo'n slechte weg dat je denkt dat je echt fout zit. Dit kan niet de hoofdweg zijn; toch wel. Ook moet je altijd rekening houden met mensen, koeien, kippen en geiten op de weg. Ineens steken ze over. Trotro's en taxi's rijden blind de weg op of het nou kan of niet. Van de hoofdweg af en niet in een grote stad zijn alle wegen onverhard. De weg tussen Nabari en Wulugu is ook zo'n weg van 8 à 9 km. De gaten en hobbels zijn nog erger dan vorig jaar. En op de fiets en motor is het daadwerkelijk beter te doen. Dewi heeft deze 2 weken vaak met zweethanden naast me gezeten. En dat lag niet aan mijn rijstijl ;) Of ik het nog een keer zo zou doen dat weet ik niet. De auto zelf was erg fijn, maar het heeft me best veel gekost en het nam toch veel meer reisuren in beslag dan dat we hadden verwacht.

Het weeshuis in Nabari was heel fijn om weer te zien. De kinderen wisten nog goed wie ik was. Het is er echter niet beter op geworden. Abigail die vorig jaar voor de kinderen zorgde heb ik daar nu niet meer gezien. Haar moeder had het weer overgenomen. Maar deze vrouw, die de kinderen "Cook" noemen vind ik niet aardig, ze geeft geen leiding of sturing aan de kinderen en ze probeert van de spullen en kleding die we voor de kinderen hadden meegenomen zelf een behoorlijk deel achter over te drukken voor zichzelf of haar familie. De 4de kamwr die virig jaar met financiele steun van Marly opgeknapt was, heeft zij voor zichzelf ingepikt. Er hangen gordijnen, er staan 2 2 persoonsbedden met matras en beddengoed en er ligt zeil op de vloer. Op zich niets geks zou je denken, maar de kinderen hebben geen enkel matras meer. Ze slapen op de houten bodems van de bedden, op de grond op een rieten matje en met z'n 2en of 3en op 1 matje of bed onder een stoffen doek. Het contrast was enorm. Ik was geschokt. Ik vroeg waar alle matrassen waren, nou die hadden ze weggegooid want die stonken naar plas! Ik heb van al deze dingen melding gemaakt bij Memuna. Ze wist ervan alleen niet dat Cook in die andere kamer sliep. Ze vond het lastig dat ik kritisch was en probeerde zich te verdedigen. Ik blijf het lastig vinden om niet onze westerse normen op te leggen, maar vorig jaar ging het er zo goed. Ik kon geen structuur vinden, veel spullen waren weg of stuk, kleding hadden ze weer niet veel, geen tandenborstels, te weinig borden en te veel kinderen vanuit het dorp die daar de hele dag rondhingen. Dat waren er meer dan de weeskinderen zelf. Hierdoor was het er erg vol en druk (rond de 90-100 kinderen). Ik zou het graag anders zien maar kon in die 4 dagen geen veranderingen invoeren. Ik hoop dat de komende tijd samen met Aukje nog te kunnen gaan doen vanuit Nederland. De kinderen waren ook erg aan het schreeuwen en duwen als er iets werd uitgedeeld, alsof hun leven er van af hangt en ze nooit iets krijgen. De dorpskinderen waren dan vele malen erger dan de weeskinderen zelf. Uitdelen werd daardoor ook niet meer leuk. Dat was echt jammer. Wat natuurlijk wel heel fijn was was met de kinderen kleuren, touwtje springen, puzzelen en engels praten. Een vrijwilliger had dit puzzels voor ze meegenomen, maar ze hadden geen benul wat je daar mee moest doen. Ik heb een aantal leren puzzelen. Dan is 4 dagen wel weer kort.

Naast aandacht voor de kinderen hebben Dewi en ik een begin gemaakt met het schilderen van het nieuwe schoolgebouw. Er is er 1 bijgekomen. Een andere vrijwilliger had het oude gebouw dit jaar laten schilderen in wit en blauw en zo moest deze ook worden. Dan wordt het mooi 1 geheel. We hebben in 2 dagen de voorkant wit geschilderd. Het knapt er direct van op. Maar bij 38 graden viel dat niet mee. Het was erg warm en vermoeiend. Dus toen de voorkant klaar was zijn we er mee gestopt. Nu moet Memuna maar een paar man regelen om de rest af te schilderen. Binnen moet eigenlijk ook nog maar dat had geen prioriteit volgens Memuna. Als de buitenkant en het kantoor maar geschilderd waren. Ach ja, het is maar waar je je prioriteiten legt;) Nu moet er nog 1 of 2 docenten geregeld worden en ik heb met Isaac de broer van Memuna die daar ook helpt en vorig jaar zijn teachingdiploma heeft gehaald, afgesproken dat hij meer leiding neemt. De 2 juffies die er nu al zijn zijn wel goed en hebben bezieling, maar geen opleiding als teacher. Dat doen Isaac en Suzy (dochter van Memuna) nu. Isaac is wel een goeie en met wat complimenten en zijn rechtstreeks telefoon (app) nummer kunnen we vast goed zaken doen. Onderwijs is tenslotte de sleutel naar een betere toekomst voor de kinderen.

Dan nog Paulina, het weesmeisje dat vorig jaar 15 was en zwanger, is inmiddels in februari bevallen van een dochter Letitia. Ik heb Paulina wat geadopteerd. Ik stuur haar regelmatig kleding en spullen voor de baby. Letitia is erg eenkennig maar Paulina doet het erg goed met haar. Ze zorgt goed voor haar en is geduldig. Ze zijn beiden gek op elkaar en Letitia is goed gehecht. Dat is fijn voor beiden ook al is het zwaar voor Paulina en zegt ze zelf dat ze medelijden met zichzelf heeft en het geen ander jong meisje toewenst. Paulina wordt deels in Nabari opgevanfen door de moeder van de jongen die haar zwanger heeft gemaakt. Er is geen relatie meer met hem en hij is geen vader voor Letitia. Dus dat is prima. De andere helft verblijft ze bij Memuna thuis, maar ze gaat al anderhalf jaar niet naar school. Daar zijn we nu druk mee bezig geweest. Ik heb een nieuw schooluniform voor haar laten maken en ze zal volgende week in Nabari weer naar school gaan. De oma of haar dochter zorgen dan voor Letitia als zij op school zit. 'S avonds slaapt ze dan of in het weeshuis met haar dochter of bij de oma. Dat is niet helemaal duidelijk. Ik weet niet waar ze beter af is. Ik had weer veel kleren voor Paulina en voor Letitia bij me. Dan kunnen ze weer even vooruit.

Ook had ik kleertjes mee voor Israel, het in de steek gelaten babytje van vorig jaar. Hij heeft plofwangen gekregen en ziet er naar omstandigheden goed uit. Hij is echt wel te klein voor zijn leeftijd, maar zijn oude oma heeft zo goed mogelijk voor hem gezorgd. Shetu is ook bevallen van een dochter in April, een poppetje om op te vreten. Prospera heet ze. En dan is Sandra nog hoogzwanger maar helaas voor ons deze week niet bevallen. Maar ook voor zichzelf want de zwangerschap werd met de dag zwaarder voor haar en dat bij die warmte. Ik hoop dat ze heel snel haar zoontje in haar armen kan houden.

En nu schrijf ik dit zittend in de wachtruimte van het vliegveld in Accra. Het is nu 14.30 uur en onze vlucht vertrekt pas om 22.35 uur. We hebben nog even te gaan. Morgenmiddag zijn we weer thuis van ons gezamelijke avontuur. Dewi en ik kunnen samen goed reizen en hebben weer 2 bijzondere weken mogen beleven. Dank je wel voor het meeleven met ons.

Kus, Inge

aangekomen in Wulugu in het noorden

Dinsdagochtend heeft Dewi lesgegeven bij haar oude juf, auntie Ellis tot 10 uur. Ik heb met Grace en Chris over Yaw (zo schrijf je zijn naam echt) gepraat. Ik ben naar huis van Grace gewandeld en heb de auto opgehaald. Ik heb Dewi opgehaald, samen naar de kliniek in Fetteh op bezoek en na de lunch zijn we een paar uurtjes naar het strand geweest bij Sunflower Beach Resort. We hadden het strand voor onszelf. Heerlijk. Het zou de enige keer zon in bikini zijn dus moesten we er erg van genieten. Daarna nog terug naar Mum's Care. Woensdagochtend rustig aan gedaan, want Dewi had erg veel last van dikke voeten veroorzaakt door muggesteken van de eerste dag in Ghana. Haar horrelvoeten noemen we ze lachend maar ze heeft er veel last van. In de ochtend zijn we naar het dorp Senya gewandeld en hebben we in een van de vele naaiateliers 2 stoffen tassen laten maken. Leuk om weer door het dorp te wandelen. Erg vertrouwd. Na de lunch naar Mum's Care en veel met de kinderen gespeeld en foto's gemaakt. Het afscheid van de kinderen was al best weer lastig, vooral van sommige kinderen. Zij hebben ins meer geraakt en vinden het zelf ook lastiger om afscheid van ons te nemen. Natuurlijk Aba want die zouden we zo in onze koffer willen stoppen. Het voelde niet of ik een jaar was weg geweest bij haar. Wat zou ik haar graag meenemen! Na het afscheid de tassen ophalen in get dorp maar we konden het niet meer vinden. Alles lijkt op elkaar en lipend is het toch anders dan met de auto. Dus eerst snel thuis eten en toen lopend weer naar het dorp en toen konden we haar gelukkig wel vinden. Ze had heel lief op ons gewacht ook al was het bijna 7 uur en al lang donker. Dewi en ik voelden ons zelfs in het donker op ons gemak in het dorp tussen het ghanese leven. Vorig jaar waren we daar beiden voorzichtiger mee. Ze zijn gewoon echt vriendelijk en geïnteresseerd.

Donderdagochtend afscheid genomen van Grace en Albert en met de auto op pad naar het midden van het land, naar Hand in Hand de leefgemeenschap voor gehandicapte kinderen. Dewi wilde daar ook graag heen. Ik was er vorig jaar al geweest. De reis zou 6 uurtjes moeten duren, maar dat werden er 9,5. Verkeerde wegen, onverharde wegen, druk op de weg, marktjes midden op de weg. Kortom dat viel vies tegen en het voordeel van een eigen auto konden weveven niet meer bedenken. Om 17.30 uur kwamen we daar aan en waren erg gaar. Dus na het eten direct gaan douchen en op bed chillen. Althans ik, Dewi viel als een blok in slaap. Die avond eb nacht heeft het heel hard geregend en geonweerd. Het was een onrustig nachtje. Na het ontbijt kinden we genieten van de blije gehandicapte kinderen en jongeren die overal rondlopen. We hebben weer een rondleiding gehad die veel uitgebreider was dan ik vorig jaar kreeg. Die gastvrouw had er toen niet veel zin in. Deze dame vertelde veel en enthousiast. Ook regelmatig met Albert gepraat, de huidige directeur van Hand in Hand. Nog meer te weten gekomen dan ik vorig jaar al wist. Wat blijft dit toch een mooi project! En jammer dat het zo ver weg ligt en lastig te bereiken is. Het zwemmen van de kinderen in de middag is echt een feestje om naar te kijken.Ze genieten er zo van. Ik blijf erbij dat de verstandelijk gehandicapten in Nederland minder goed af zijn dan hier. Hele dag lekker buiten, alle ruimte, lieve vaste verzorgers dag en nacht. Ik heb ook een gesprek gehad met Albert over de mogelijke plaatsing van Yaw. Ik had de foto's van hem en Grace zou zijn medisch dosier naar me mailen. Die bleek niet bij Mum's Care te ligfen maar moet nog opgevraagd worden in het ziekenhuis een stad verder. Albert vond Yaw er niet ongelukkig uitzien en gebasseerd op mijn verhaal dat hij afgelopen jaar heeft leren lopen en zindelijk is geworden, maakt dat hij niet hoog op de prioriteitenlijst komt. Hand in Hand moet dagelijks aangemelde kinderen weigeren omdat ze heel veel aanmeldingen krijgen. Ze kijke of het kind een goede woonplek heeft en of er ontwikkelingsmigelijkheden voor het kind zijn die nu niet benut worden. Lastige overwegingen maar ze kunnen niet meer dan 100 gehandicapten bij hen hebben wonen om ook voor hen een goede toekomst te kunnen garanderen. Ze zitten nu op 93. Wat hij wel aanboodt was dat Yaw een keer een weekje daar heen komt met een verzorger uit Mum's Care en dat Yaw dan geobserveerd kan worden en de verzorger getraind in special needs. Ip gaat hij daarna weer mee naar Mum's Care. Dat is een mooi aanbod dus daar ga ik verder mee aan de slag. Misschien kan er wel van het vele geld dat vrijwilligers in Mum's Care meenemen wel een extra moeder worden gezocht die speciaal voor de special needs kibderen is en diecdaar dus ook in getraind wordt. De vrijwilligers kunnen hiervook een rol in spelen zoals ze nu ook al doen. Ik zal Grace hierover verder spreken en instrueren.

Zaterdagochtend was het weer tijd om verder te reizen. Om 8.30 uur vertrokken we en we moesten 400 km reizen. We zagen er nu wel wat tegen op door onze reis van donderdag, maar dit was een hele andere dag :) De wegen waren beter, veel rustiger, minder dorpjes waar veel drempels liggen en je maar met 30 doorheen kan. Het reed vlot door en we waren om 14.30 uur al in Wulugu. Wel een eind maar veel beter.

Het weerzien met de familie Sandow was fijn. Ik werd heel hartelijk onthaald en ze zijn vereerd dst ik Dewi heb meegenomen. De kamers zijn wat omgegooid en we lagen nu in een vergelijkbare kamer als ik vorig jaar. Na de koffers uitgestald (nog steeds 4 vanwege de vele kleding die voor het weeshuis in Nabari bestemd is) en bed opgemaakt en klamboe opgehangen werden we hier ook weer verrasd door een tropische stortbui met onweer en stroomuitval. Daardoor koelde het wel wat af want het was flink benauwd en warm. Sandra, de vrouw van Paul is hoog zwanger en het lijkt of de baby er elke minuut uit kan gaan komen. Wat een grote buik. Stiekum hoop ik dus dat het deze week wordt want mijn bevalling in Ghana heb ik nog steeds tegoed.

Morgen verder het dorp verkennen, kijken naar de nieuwe kliniek hier in Wulugu en naar het nieuwe weeshuis van Janet. Kijken of die al klaar is en de kinderen hier al wonen. Ook wil ik heel graag naar Nabari naar de weeskinderen. Ik heb ze gemist en wil eigenlijk niet tot maandag wachten. Dus de komende 5 dagen zullen we ons hier niet vervelen. De cultuurshock van Dewi valt hier voor alsnog erg mee.

Tot later deze week.

Liefs, Inge

na 3 dagen in Ghana

Zaterdag op Schiphol ging het al mis. Dat voorspelde niet veel goeds. We hebben 90 minuten inde rij gestaan om alleen maar voor de security aan de beurt te zijn. Onbegrijpelijk! Er heerste veel onrust en onbegrip in de rij en wij zagen onze geplande vluchttijd steeds dichterbij komen. Met no 10 minuten te gaan vroegen we aan een medewerker of we misschien voor mochten want onze vlucht zou bijna vertrekken. Daar had deze mijnheer geen boodschap aan en we konden terug de rij in. Eindelijk aan de beurt vraagt de volgende security beambte waarom we niets gezegd hadden want dan hadden wel voor gemogen. Kortom, heel veel stress, lange tassencontrole en toen sprinten naar de andere kant van Schiphol (B23 ligt niet om de hoek) kwamen we daar bezweet en in tranen aan. Waar we toch bleven? De koffers werden al opgezocht maar.... we mochten nog mee. Met onze 4 koffers vol kinderkleding en speelgoed.

De stuwardessen maakten zich wat zorgen over die 2 verhitte dames en we kregen direct een glaasje water. TAP heeft goed voor ons gezorgd. Uiteindelijk kwamen we met 2 uur tijdverschil aan om 21.45 uur Ghanese tijd. Koffers kwamen vlot en met een taxi naar ons hotel, de Sleepy Hippo Hotel. Daar tot maandagochtend doorgebracht omdat we niet eerder onze huurauto op konden halen. Zondagochtend regende het erg hard, dus een paar uurtjes strand zat er helaas niet in. Je moet er toch het beste van maken ;) Prima hotel en lekker bij kunnen komen. Mujn eerste boek was al uit.

Maandagmorgen met alle bagage met de taxi naar het vliegveld om de auto op te halen. Maar die bleek daar niet te zijn en we moesten opgehaald worden om in Accra zelf weer te zijn. Dus ipv 8.30 uur werd dat 10.00 uur. Maar toen begon de ellende pas echt. Waar mijn internationaal rijbewijs was? Nou die heb ik niet want dat werd nergens gevraagd. Gelukkig hadden we een Ghanese dame die, heel on-ghanees, met ons meedacht en naar oplossingen zocht. Niet helemaal volgens de regeltjes, maar dat mag de pret niet drukken. Om 11.30 uur was het geregeld en kon ik wegrijden in mijn grote witte Mazda pick-up. Fijne auto waar je hoog boven de rest uitkomt en je goed overzicht hebt. Vooraf zag ik vooral op tegen het rijden in Accra zelf maar daar buiten zou het wel gaan. Dat viel me dus niks tegen. Het g ik ng eigenlijk best wel heel goed. Afgezien van de wegopbrekingen, file en drukte. Om 13.45 uur waren we in Senya Beraku, een stukje van 61 km. We waren blij om bij Grace thuis te zijn. Lekker gegeten, kamer ingericht en klamboe opgehangen. Grace liet op zich wachten maar wij wilden heel graag naar Mum's Care. Onderweg kwamen we Grace met de auto tegen en kregen we een hele dikkeknuffel en kus van haar. Voor het donker zouden we weer thuis zijn.

Lopen naar het weeshuis blijft bij mij een heel fijn moment van de dag. Weg van de drukte, de natuur in tussen vele vogeltjes, vlinders en libelles. De kinderen zien was heel fijn voor Dewi en voor mij. Niet allemaal kenden Dewi nog. Er zijn 2 veel blanke jonge vrijwilligers geweest de laatste anderhalf jaar. Aba kende mij nog wel, maar Dewi helaas niet meer. Aba was te jong. Ik had weer een klein aapje aan me vast zitten, ze laat me al 2 dagen niet los. Toch gaat het wel goed met Aba. Ze us niet meer jaloers op de aandacht aan anderen, ze huilt niet meer en praat goed engels. Een slim grietje is het. Met de andere kinderen gaat het ook goed. Volgens Dewi zijn ze groot en ouder geworden, ook wel brutaler. We hebben nu 2 dagen daar doorgebracht op school en in de vrije uurtjes, helpen met badderen van de kleintjes en veel knuffelen en spelen. Vanmorgen zijn we nog even op bezoek gegaan in de Hope Hospital waar ik vorig jaar gewerkt heb, maar uiteindelijk boos en gefrustreerd weg ben gegaan. Toch wilde ik mijn maatje Patricia even zien want zij was wel lief voor me geweest. Ook de hoofdzuster nog gesproken die vond dat er weer vrijwilligers moesten komen, want er moesten nodig nieuwe spullen komen ;) Waar je als vrijwilliger al niet goed voor bent.

Vanavond een uitgebreid gesprek gehad met Grace. Zij is nu 67 maar mog steeds heel ambitieus. Ze heeft een droom om haar eigen extended school te starten van nursery tot en met junior High, in 1 mooi nieuw en functioneel gebouw. En niet alleen voor Senya maar voor de regio. Ze heeft alleen nog partners nodig die geld kunnen investeren hierin. Wat ik daarin kon betekenen. Nou niet veel, want ik ben al betrokken buj Nabari. Dat snapte ze wel maar of ik haar wel kon helpen zoeken naar een partner. Ik hou mijn oren en ogen open want plannen als deze moeten beloond worden. Ze heeft zelfs al bouwtekeningen laten maken.

Ook heb ik Grace uitgehoord over de special needs kinderen in Mum's Care. Jauw is bijv meervoudig verstandelijk beperkt en in Mum's Care kunnen en doen ze daar niets mee. Hij moet naar een andere plek. Laat ik nou donderdag naar Hand in Hand gaan en laat dat nou een hele goeie plek voor hem zijn. Morgen ga ik dingen proberen te regelen. Dus wordt vervolgt

Inmiddels is het dinsdagnacht 23.30 uur dus hoog tijd om te gaan slapen. Welterusten en tot over een paar dagen.

Liefs, Inge (en Dewi)

Opnieuw naar Ghana samen met Dewi

Nog 2 nachtjes slapen en dan vertrekken Dewi en ik samen naar Ghana voor 15 dagen. Ik ben er toch wel zenuwachtig voor.

Raar eigenlijk, want vorig jaar ben ik helemaal alleen gegaan 2 maanden lang. Maar ik ben al een paar dagen misselijk en onbestendig. Ik heb al veel spullen verzameld maar nog niets ingepakt. Dat moet ik morgen dan nog doen. Misschien geeft dat rust.

We starten 2 dagen in Accra in een hotel om te acclimatiseren en om maandag de huurauto van het vliegveld op te kunnen halen. Die werken op zondag niet. Hoe bedoel je ontwikkelingsland ;)

Maandag gaan we naar Senya en logeren 3 nachten bij mijn gastmoeder Grace. Leuk om haar te zien en natuurlijk de kinderen in Mum's Care, het kindertehuis waar Dewi en ik allebei hebben geholpen. Dewi is ook zenuwachtig om Aba te zien. Zal ze haar nog herkennen? En de andere kinderen?

Na 3 dagen gaan we richting het Noorden. Tussenstop in Ngoranza bij de leefgemeenschap Hand in Hand en dan door naar Wulugu en Nabari voor een kleine week. Daar verblijven we weer bij Memuna en haar gezin. Ik heb ze echt gemist en er is daar veel gebeurt. Er is een uitbraak van Hepatitis B geweest, er zijn 2 kinderen geboren en de 3de is er bijna, de school heeft er 2 gebouwen bij gekregen. Kortom, de tijd is eigenlijk al te kort.

Ik zal jullie weer op de hoogte houden middels mijn blog en fb.

Tot over een paar dagen.

Kus, Inge

mijn laatste week in Ghana

Vorige week ben ik geeindigd dat ik net was aangekomen in Hand in Hand, een leefgemeenschap voor gehandicapte kinderen en jongeren in Ngoranza in het midden van Ghana. De reis verliep, geheel onverwacht heel soepel en vlot. Dat gebeurt hier niet vaak. Ik had over Hand in Hand gelezen pas toen ik al in WWulugu zat in een informatie boekje dat is van Travel Active had gekregen. Ik zocht leuke uitstapjes in het noorden. Ik heb toen ook bedacht dat ik een week eerder uit Wulugu weg zou gaan om de laatste week te besteden aan dingen die ik zelf nog graag wilde doen. En gehandicapte kinderen zijn door mijn werk in Nederland en Fynn een belangrijk deel van mijn leven en ik wilde graag zien hoe dat hier verloopt.

Hand in Hand is in 1992 opgericht door een nederlandse tropenarts, Ineke Bosman. Inmiddels is zij 5 jaar geleden met pensioen gegaan en heeft het overgedragen aan een andere nederlandse arts en zijn vrouw die lerares is. Het is klein begonnen maar inmiddels leven er 92 gehandicapte kinderen en jongeren. Maar omdat er voor de meesten geen plek is om heen te gaan als ze volwassen zijn, blijven ze hier en de oudste bewoner is nu dus al 50 jaar. En elk jaar komen er meer kinderen bij. Het is een groot groen terrein, prachtig gelegen tussen de heuvels, de palmbomen en de bananenbomen en heel veel groen. Het is hier minder warm, 33 graden, en het regent nog wel regelmatig. Op het terrein, dat achter het ziekenhuis ligt, staan veel kleine gebouwen waarvan veel dienst doen als huisje voor 2 of 3 bewoners die daar samen slapen met hun vaste verzorger, hier caregiver geheten. Ze zijn dus binnen de community een klein gezin. De caregivers hebben geen verzorgende achtergrond. Ze krijgen ook heel weinig betaald, naast de kost en inwoning, dus de meesten doen het voor 2-3 jaar. Wat vooral opvalt als je rondloopt over het terrein tussen de kinderen is dat ze heel geduldig en liefdevol verzorgd worden door iedereen. De dagen verlopen volgens een vast schema met therapieën, school of werkplaats, zwemmen, zingen, eten, tv kijken, rusttijden, zingen en muziek maken. Ieder op zijn eigen niveau. Echt heel mooi om te zien en deze bewoners hebben zo veel geluk dat ze hier mogen wonen. De meeste gezonde kinderen in Ghana hebben veel minder. Zeker in liefde en aandacht, ook van hun eigen ouders. Ik denk zelfs dat deze kinderen het beter hebben dan de meeste gehandicapte kinderen in Nederland in een instelling. De meeste kinderen hier zijn geestelijk (meervoudig) gehandicapt, maar enkele zijn alleen lichamelijk gehandicapt. Een handicap is in Ghana vaak een teken van de duivel dus die kinderen worden vaak verstoten of erger, nagejaagd voor lichaamsdelen om te vermalen voor medicijnen. Een aantal gehandicapten woont nog wel bij hun familie, en bezoekt hier de speciale school of werkt in de werkplaats waar stoffen worden geweven, kralen worden geregen of slingers worden beplakt en geknipt. Ineke en haar amerikaanse man Bob wonen 4 maanden per jaar in de winter midden op het terrein in hun huisje. Het is haar levenswerk en dat zie je nog steeds. Ik heb heel wat mooie gesprekken met hen beiden gevoerd. Heel bijzonder. Zelf heb ik alleen overal tussen gelopen, veel foto's gemaakt en de beschutte werkplaatsen bezocht, maar ik heb ook 2 keer met de kinderen gezwommen in het zwembad midden op het terrein. Erg leuk was dat. Zo blij zijn ze dan. Het leven speelt zich buiten af en de hele dag komen kinderen naar je toe om je hand te geven of een knuffel of om je te begroeten. Zelf overnachtte ik 4 nachten in mijn hutje nr 10 op het terrein. Dit zijn de gastenverblijven. Basic, maar voor mij erg luxe met wat ik gewend ben de laatste 2 maanden. De maaltijden werden voor mij gekookt door een gastvrouw en geserveerd in het restaurant. Je had geen keus, eten wat de pot schaft, maar het was prima. Op woensdagmorgen ben ik na een lief afscheid van Bob en Ineke om 8.30 uur met de taxi vertrokken naar het trotro station van Ngoranza.

Ik wilde mijn laatste dagen doorbrengen in het weeshuis in het zuiden waar ik begonnen was en waar Dewi ook zat. De reis was echter verschrikkelijk. De trotro naar Kumasi was nog niet vol en moest eerst helemaal gevuld zijn. Ik zat op een klapstoeltje met mijn benen bijna in mijn nek. 3 uur duurde die reis. Toen lopend naar het busstation om naar Accra te gaan. Dat verliep vlot met een drager die mijn koffer achter zich aan sleepte en mijn reistas op zijn hoofd. Ik had door de drukte heen zelfs moeite om hem bij te houden. De bus stond al klaar, met goeie stoelen en airco. Maar ook die ging pas weg toen hij helemaal vol was en ik was nr 15. Dat duurde dus anderhalf uur. Om 13.30 uur vertrok hij en we waren pas om 19 uur in Accra. Een hele dag gereisd voor een stukje van 400 km. Toen begon mijn grootste zorg: hoe kom ik in Senya. Ik zou opgehaald worden door Felicia, de eigenaresse van het weeshuis. Maar ipv dat ze zelf kwam stuurde ze alleen een taxichauffeur die me op mijn kosten naar Senya moest brengen. Dat duurde nog eens 2 uur, want zijn auto was stuk en sloeg regelmatig af ook midden op de overvolle straten van Accra. Ook wist hij de weg niet, reed verkeerd en moest het een paar keer vragen. Ik kwam pas om 22 uur aan bij Mum's Care. Het enige wat ik kon zeggen was: " ik haat reizen in Ghana".

De volgende 3 dagen heb ik gespeeld met de kinderen in het weeshuis, ze veel geknuffeld en de kleintjes verzorgd en gebadderd. Maar wat een verschil met de kinderen in het noorden. Ze zijn zo verwend hier. Ze vragen heel veel om snoep en cadeautjes of uitstapjes. Omdat ik er maar 3 dagen was heb ik niet veel bijzonders gedaan als afscheid. Dat heb ik 2 dagen moeten horen met boze gezichten en blijven zeuren. Heel ondankbaar zijn ze geworden door de vele vrijwilligers die hier de laatste maanden zijn geweest. Dewi was daarvan 1 van de eersten, maar sindsdien zijn er heel veel geweest. Ook tegelijk, hele groepen van 3-8 personen. Ik ben voor mezelf heel blij dat ik heel veel alleen heb gedaan. Ik denk dat ik daardoor een veel betere band heb kunnen krijgen met de bevolking en het echte Ghanese leven beter heb kunnen proeven.

Nu zit ik op het vliegveld in Accra te wachten op mijn vlucht naar huis via Lissabon die vanavond pas om 23.10 uur vertrekt. Mijn vlucht heeft nu al een half uur vertraging. Dit was het einde voorlopig van mijn ghanese avontuur. Ik heb er met volle teugen van genoten ( en soms wat minder;) ) , maar niemand neemt me dit meer af. Ik heb gedaan wat ik dacht dat ik moest doen en ik ben heel blij dat ik het gedaan heb en het heb kunnen doen. Zonder Arthur had dit niet gekund want hij heeft alleen voor de kinderen gezorgd 2 maanden lang en hoe wel ze het heel goed hebben gedaan allemaal, zal het voor hem zeker niet altijd makkelijk zijn geweest. Ik ben dan ook heel trots op Tuur en mijn kinderen en ik ben blij om ze morgen weer in mijn armen te kunnen sluiten.

Tot slot Dank je wel voor iedereen die mee heeft geleefd met mijn avonturen en de vele lieve reacties op mijn blog en op facebook. Ik waardeer dat heel erg en genoot ervan om die te lezen. Tot gauw ergens in het dorp of in mijn gewone leventje die morgen weer gaat beginnen. Dikke kus Inge

Mijn laatste week in het noorden en het afscheid

Vorige week zondag was ik nog in Mole National Parc. We verlieten het daar om 10.45 uur met de taxi die ons afzette in de eerstvolgende grotere plaats aan de doorgaande weg. Daar was het wachten tot de trotro vol was. Laat het nou een grote trotro zijn waar in totaal 32 stoeltjes in gepropt waren. Geen beenruimte, te krap op elkaar en in het gangpad ook nog klapstoeltjes. Zo vol en warm. Het is hier inmiddels elke dag 38 graden. Dus het duurde even voordat de trotro vol zat (uiteindelijk met 36 man, vrouw en kinderen) en toen een reis van 3 uur. Dat was afzien. Maar toen waren we nog maar in Tamale en moesten we met de volgende trotro nog naar Wulugu. Weer wachten tot de trotro vol was. Uiteindelijk waren we om 19.15 uur pas thuis. Je moet er wat voor over hebben om wat van het land te zien.

Mijn laatste week in de kliniek was rustig. Omdat het malaria seizoen bijna over is zijn er nog maar hooguit 10 gevallen, meestal kinderen, per dag. Daarnaast nog 2 á 3 wondverzorgingen en meer was het niet. Dus heb ik naast een enkele patiënt en de administratie meer tijd doorgebracht in het weeshuis. De bevolking heeft het nu ook te druk met oogsten op de boerderij en dan hebben ze geen tijd om ziek te zijn of naar de kliniek te komen. Als dat klaar is komen ze weer voor elk pijntje zolang ze verzekert zijn zegt Patience. In Nabari ben ik bijna elke dag op bezoek geweest bij kleine Israel. Oma doet haar best maar snapt toch niet veel van de flesvoeding. Ze maakte hem veel te geconcentreerd want de melkpoeder ging wel erg hard. 3 bussen in 2 weken. Dus het haar opnieuw uitgelegd en laten zien. Gelukkig blijft Patience de verloskundige het in de gaten houden als ik weg ben. Ik had in Tamale nog wel 3 pakjes voor hem gekocht. Heeft hij tenminste wel kleertjes. Helaas heb ik geen bevalling mee gemaakt in Ghana, wat ik wel graag had gewild. Mijn laatste dag heb ik gelukkig nog wel meerdere kinderen kunnen behandelen, malariatest afnemen, anamnese vragen en medicijnen voorschrijven. Ook nog een infuus ingebracht bij een jonge vrouw. Humbel noemt mij de vain specialist. Hij is vaak te gehaast en prikt daardoor mis. Dat zou hij me nu ook even laten zien. Dat ging natuurlijk niet goed en dus heb ik het daarna in alle rust samen met Marly, en zonder Humbel, wel goed gedaan. Aan het eind mooie statiefoto's gemaakt met de hele staff en afscheid genomen. Het was een mooie ervaring.

Ook mijn laatste week in het weeshuis met al mijn plannen. Samen met Marly heb ik de binnenplaats afgeschilderd in 2 kleuren. Het ziet er weer fris en gezellig uit. Het kan er weer even tegen voor de komende 3-4 jaar. Ook heb ik alle slaapkamers helemaal leeggehaald en uitgeveegd en de insectennestjes verwijderd. 1 middag heb ik oudste meiden een soort van EHBO cursusje gegeven. Er stond al een doos met verbandmiddelen die ik verder heb aangevuld met spullen die ik uit Nederland had meegenomen. Maar die doos werd nooit gebruikt. Dus als de oudste meiden nou weten hoe ze wondjes moeten schoonmaken en verzorgen dan kunnen ze weer beter voor zichzelf en elkaar zorgen. En dan worden de spullen ook eindelijk gebruikt. Ze deden het leuk en vonden het interessant. Ik zal Marly vragen om het komende 2 weken nog een paar keer te herhalen en na te vragen. Woensdag ben ik samen met Memuna en Marly naar Bolga geweest om spullen voor het weeshuis en individuele weeskinderen te kopen. Een drukte op die markt maar goed kunnen slagen. Marly had geld thuis ingezameld dus die kon veel voor ze kopen. Ook eten want er heerst hier echt honger. Dat is wel vervelend om te zien. Zelf heb ik voor een zwanger weesmeisje Paulina, al alemaal spullen voor de baby gekocht aan doeken en kleertjes. Ze was er zo blij mee. Ze moet van mij na de bevalling echt weer terug naar school. Ze is net 16. Haar vertrouwen gegeven dat ze een goede moeder zal zijn. Zelf is ze haar moeder verloren toen ze 8 was. Ze heeft dus niet zo'n goed beeld van het moederschap.Ook heb ik voor een albino weesmeisje 2 shirts met lange mouwen en een zonnebril gekocht. Zij lijdt echt dagelijks in de brandende zon. Ze ziet niets door het felle licht en haar huid is door het continu verbranden echt beschadigd. Een hoed konden we nog niet voor haar vinden. Hopelijk gaat ze de spullen wel gebruiken. Als afscheid hebben we op een avond een film, op heel klein laptopschermpje, met 48 weeskinderen gekeken. Ze vonden het geweldig die beelden van de Lion King, maar verstaan konden ze niets. Veel te zacht. Lolly erbij en hun avond was mooi. Zelf hebben we die nacht in de kliniek geslapen omdat we in het donker niet terug naar huis konden. Een beroerde nacht op hele harde ziekenhuismatrassen. En ik had al zo'n spierpijn van het schilderen. De laatste dag heb ik de tekst van Hakuna Matata op de muur geschilderd en handafdrukken van de weeskinderen. Nu was het echt klaar en kon ik afscheid nemen. Dat viel me zwaarder dan ik had verwacht. Ze lijken altijd zo gereserveerd maar ze waren nu stil, knuffelig en een enkel nat betraand gezichtje. Ik zal ze missen en promoten dat hier vaker vrijwilligers heen gestuurd worden. Ze hebben de aandacht en wat extra geld hier hard nodig, veel meer dan in het zuiden.

Doordat het hier overdag 38 graden is (en 's nachts nog maar 20) drink ik overdag heel veel water. In totaal 3-3,5 liter per dag en toch doe ik maar 2 kleine plasjes op een dag. De rest verdampt gewoon. Water drinken wij hier uit kleine vierkante zakjes van 500 ml. Daar bijt je een klein puntje van een hoekje af en drinkt vervolgens het zakje leeg. De zakjes kosten slechts €0,02 of €0,04 per stuk en zijn overal los te koop, gekoeld en wel.

Vrijdagavond was ook het afscheid van mijn gastgezin. Iedereen kwam bij elkaar om een tafeltje buiten zitten met een aantal flesjes cola. Ze zitten nooit bij elkaar dus dat was een bijzonder moment. Memuna en Suzy, de oudste dochter, hielden een bedank speech en vervolgens werd er gebeden voor mij. Daarna werd er met cola geproost en kreeg ik een cadeautje van de familie. Een leuke ghanese jurk. Nu heb ik er 3, want ik had er zelf al 2 gekocht of laten maken. Leuk voor thuis ;) En zaterdag vertrok ik om 9.15 uur uit Wulugu met de belofte dat ik nog een keer terug zal komen met mijn gezin. Alleen weet ik nog niet wanneer dat zal zijn. Ik had veel geluk en had een mooie bus met veel beenruimte, airco en tv die voor de deur stopte en me helemaal mee nam naar Techiman, naar mijn laatste avontuur. Daar vertel ik volgende week meer over als ik onderweg ben naar huis. Nog 1 week en dan begint mij gewone leven weer. Het gaat toch wel heel snel. Kus voor iedereen die ik door deze verhalen meeneem op mijn reis xx

Een maand in Wulugu en Mole National Parc

Inmiddels heb ik er een maand in het noorden opzitten en ik ben al goed gewend. Zowel aan de warmte als aan het leven hier. IK fiets elke dag op en neer naar Nabari en dat gaat me steeds gemakkelijker af. Ik geniet nog steeds volop van de kuddes met koeien waar in doorheen moet, de geiten, kippen, hoenderen, varkens, ezels en vooral de kinderen waar ik langskom. De kinderen zien me altijd al van ver, alsof ik licht geef, en zwaaien heel enthousiast met hun blije koppies en roepen "suleminga, hello" (blanke ). De stof wordt alleen met de dag erger nu het steeds langer droog is. Vooral langsscheurende auto's en motoren vinden mijn ogen en lenzen steeds minder leuk. Ik moet soms echt af stappen en 2 minuten wachten tot het stof is weg getrokken. In het begin was ik moe en bezweet als ik in de kliniek of thuis aankwam, maar het gaat me steeds gemakkelijker af. Vooral de berg op de laatste kilometer naar Nabari of Wulugu was killing. Die voelden elke keer alsof ik een zware etappe in de tour de France met aan de finish nog een berg op. Nu lukt me dat prima, maar de eerste 2 weken moest ik een kwartier thuis of in de kliniek bijkomen en zweet deppen en water of Sprite drinken.

In de kliniek gaat alles zij gangetje. Ik help waar ik kan of nodig is. In het begin hadden we ongeveer 70 malaria gevallen op een dag maar nu zijn dat er gemiddeld nog maar 5 per dag nu de droge tijd echt goed is aangebroken. De malariatest, in antwoord op jouw vraag Johan Meezen, is een compleet pakketje met een apparaatje, naaldje, flesje basisvloeistof, een alcoholswap en een pipetje of lepeltje. Je neemt met een vingerprik wat bloed af mbv het pipetje of lepeltje en doet het bloed in het rondje (zie foto ). Daarna druppel je de basisvloeistof op het bloed en in de andere opening, wacht 2 minuten en dan zie je1 of 2 streepjes verschijnen. 1 streepje bij de c is negatief en 2 streepjes is positief. Heel eenvoudig en je kan snel je behandeling gericht starten. Ik heb de laatste week, naast patiënten die erg ziek zijn opnemen voor 3-4 uurtjes en infuus geven en temperatuur naar beneden krijgen, veel achterstallige administratie weggewerkt. Daar help ik Patience mee, want ze laat het niet over aan de andere 2 verpleegkundigen. De administratie is echt een chaos. Er moeten ook wel veel boeken ingevuld worden en niets wordt op de computer gedaan. Die is er ook niet. Ik kijk ook vaak met Patience, de vroedvrouw, mee met zwangerschapszorg en controles. Ze laat me ook alles zelf voelen en zien. Ik heb helaas nog steeds geen bevalling mee gemaakt. De meeste bevallingen zijn 's nachts en dan kan ik daar niet komen. Sinds deze week ondersteunen Patience en ik ook een oude oma die op eens voor haar 4 dagen oude kleinzoon moest zorgen. Israel heet hij en hij is direct na de geboorte door zijn moeder in de steek gelaten en door zijn vader bij zijn moeder gebracht. Mannen zorgen hier niet voor kinderen. Oma is eigenlijk te oud en heeft geen geld. Ik heb deze week wat kleertjes en een knuffeltje voor hem meegenomen en een blik babyvoeding voor hem gekocht. Dat is duur want iedere baby krijgt hier 2 jaar borstvoeding. Erg sneu. Dan adopteren we hem maar een beetje.

In de middag ga ik naar het Nabari weeshuis. Ik help met water halen, zing met de kinderen, lees engelse boekjes, spring touwtje en doe handen klapspelletjes. Ik ben in de 3de week ook begonnen met de slaapkamers schoon te maken. Alles eruit, vegen en uitkloppen. Erg veel stof, viezigheid en insectennestjes. Natuurlijk met hulp van de kinderen. Ook de muren van de binnenplaats geveegd en schilderklaar gemaakt. Daar ben ik afgelopen week mee begonnen. Ik heb 5 emmers verf gekocht, 3 blauw en 2 zandkleur. Het blauw is inmiddels klaar, een warm en vermoeiend klusje maar wel met geweldig resultaat. Ik heb daar gelukkig vanaf woensdag hulp bij gekregen van Marly, een andere nederlandse vrijwilliger. Ik kende haar al vanuit Mum's Care. Zij zou naar Tamale maar dat ging op het laatste moment niet door en ze is toen bij mij geplaatst. Ze logeert ook in mijn kamer en we delen mijn twijfelaar van 1,20m. Ik kon het haar niet aandoen om in de kakkerlakkenkamer te slapen of op een matras op de grond waar beestjes rond rennen. Maar het is wel gezellig en samen kunnen we hier in het weeshuis meer bereiken.

In de weekenden verveelde ik me best wel. Wulugu ligt erg afgelegen en er is niets te beleven. Ik heb een zaterdag geholpen op de farm van de familie. De maïs moest geoogst worden. Dus met z'n allen op de motorwagen naar Nabari en maïs met de hand plukken. Een warm klusje maar met name lastig door het onkruid dan met stekelige balletjes aan je kleding blijft kleven. Je krijgt ze er bijna niet van af en dan blijven de stekeltjes in je vingers haken. Pijnlijk. Ik heb 1 dag geholpen, maar het oogsten en verzamelen duurde in totaal 5 dagen en de familie werd er niet vrolijker op. Ze waren snel aan het mopperen, chagerijnig en vergaten de honden en de kleine meisjes van het gezin eten te geven. Maar het was een gezellige dag en de familie waardeerde het enorm dat ik meehielp.

Ik ben 2 zondagen mee naar de kerk geweest. Memuna vindt dat erg belangrijk. Dus om haar ee plezier te doen ben ik meegegaan, maar ik heb er niet veel mee. Je moet hier of Christen of Moslim zijn, dat maakt niet uit. Dat gaat hier, in tegenstelling tot de rest van de wereld, heel vreedzaam naast elkaar. Een voorbeeld voor veel landen. Maar je kan niet niets zijn. Dat snappen ze niet. Ik ben hier dus een Christen die niet vaak naar de kerk gaat maar natuurlijk wel in God gelooft. Dat vinden ze dan wel oke.

Vorige week zaterdag ben ik met de kinderen hier uit het gezin naar het zwembad in Tamale gegaan. 135 km reizen om 3 uurtjes te zwemmen. Wel lekker, maar een hele ondernemening. Met een snelle lift in anderhalf uur heen, maar terug met de trotro, het openbaar vervoer hier. Die gaat pas weg als hij helemaal vol is. Als je pech hebt stopt hij heel vaak onderweg. We waren dehele dag weg dus dat was een welkome onderbreking van het saaie weekend en ik kon onderweg mooi het landschap en de huisjes bewonderen.

Deze vrijdag en ik samen met Marly gaan reizen naar het Mole National Parc. De hele vrijdag zijn we onderweg geweest om er te komen. In Tamale hebben we bijna 5 uur gewacht op de bus richting het park. Hij zou om 13.30 uur vertrekken, maar dat werd pas om 16.45 uur. We kwamen er dus pas om 20.15 uur aan, moe, bezweet, hongerig en ik chagerijnig. Zaterdag was een topdag. We starten met andere zweedse meiden en 4 duitsers van 7-9 uur met een wandelsafari. Echt cool. Gelukkig 2 groepjes van 5 olifanten gezien van heel dichtbij en mooie foto's kunnen maken. Ik heb daarna na het ontbijt heerlijk een paar uur aan en in het zwembad doorgebracht. Van 15.30-17.30.30 uur nog een jeepsafari met 6 personen gedaan wat ook leuk was maar waar we wel minder dieren hebben gezien. Bij elkaar hebben we 11 olifanten gezien, 2 soorten apen, antilopes, waterbokken, een duiker, wrattenzwijnen, hornbilvogels en nog wat vogels. Een leuke ervaring weer. Morgenochtend gaan Marly en ik samen met 2 zweedse meiden die ook uit Wulugu komen maar die ik hier pas voor het eerst heb ontmoet, na het ontbijt nog even zwemmen en dan rond 10 uur richting het noorden reizen.

En dan breekt morgen mijn laatste weekje in het noorden aan waarin ik nog veel plannen heb. Mijn laatste week gebruik ik om te reizen naar het zuiden en een tehuis waar gehandicapte kinderen wonen te bezoeken en mijn laatste dagen nog in Senya en Mum's Care. Maar daarover volgende week meer. Ik ga hier nog 1 week hard werken en zo veel mogelijk van mijn wensen verwezenlijken. Tot volgende week. Ik begin iedereen nu wel een beetje te missen. Dikke kus, Inge

Over de helft van mijn verblijf in Ghana

Inmiddels ben ik over de helft van mijn 2 maanden Ghana. Thuis zijn ze begonnen met aftellen. Ik ben hier nog niet klaar, heb nog te veel plannen en wensen. Ik ben uiteindelijk 4 werkdagen niet naar het weeshuis geweest. Op die laatste dag op bezoek samen met Memuna bij de District Health Chief in WaleWale. Een aardige vent die de echte baas is over deze regio op Gezondheidszorg gebied. Laat hij nou erg voorstander zijn van vrijwilligers in zijn klinieken. Dus als ds dokter die dag moeilijk bleef doen, dan kon de dokter zij biezen gaan pakken. Krasse taal. Daar houd ik van. Dus vanaf donderdag ben ik weer gewoon terug gegaan naar de kliniek en heb ik weer lekker patiënten gezien en behandeld, infusen ingebracht en hele zieke .ensen en kinderen doorverwezen naar het grotere ziekenhuis.

Gisteren kwam er een vrouw in de kliniek met een hele kleine baby. Mini. Bleek een prematuurtjevan 31 weken te zijn. 2 kg bbij de geboorte 2 weken geleden in het ziekenhuis in WaleWale. Mocht dus gewoon direct mee naar huis. Nu kwam ze met het kleine meisje omdat ze dacht dat ze buikpijn had. Ze huilde zo veel. We hebben haar voorlichting moeten geveb hoe ze haar kindje moet dragen, vasthouden en voeden. Het kindje had gewoon honger en huilde daarom veel. Borstvoeding lukte niet zo, want dat deed ze op de verkeerde manier. Baby kreeg niks binnen, dus gaf de moeder maar wat water. Ze woog ondertussen nog maar 1,8 kg. Dus na uitgebreidde voorlichting en 2 keer aan de borst gelegd haar naar huis laten gaan. Hopen dat dat goed gaat. Volgende week terugkomen om te wegen. En dan hoop je dat ze dat doet.

De meeste zieke mensen en kinderen die in de kliniek komen hebben nu malaria. Het is nu net het droge seizoen, vanaf eind oktober. Het regent hier dan 5 maanden niet. Helemaal niet. Maar nu staan er nog her en der in het landschap poeltjes met stilstaand water. Een lekkere voedingsbron voor de malariamug om zijn eitjes in te leggen. Dus nog even een paar weken doorbijten tot het water opgedroogd is en malaria tijd voorbij is tot april. Malaria is te herkennen aan hoge koorts met koude rillingen, buikpijn en braken, zwak en ziek voelen, diarree, hoesten. Je kan de malaria sneltest nog afnemen en binnen 2 minuten wedt je het. Vaste medicatie voorschrijven en thuis uitzieken. Dat is wel het eerste stadium. Maar als mensen te lang wachten dan krijgen ze veel meer problemen als bloedafbraak en ernstige bloedarmoede en organen die er mee kunnen stoppen. Dan moeten ze direct voor lange opname doorgestuurd worden naar het ziekenhuis. Wij brengen dan alleen infuus in en starten de medicatie. Van hoge koorts kan je trouwens rare dingen gaan doen. Een vrouw was aan het hallucineren, een kindje aan het stuipen en meerderen die letterlijk in elkaar zakken. Vandaag ook weer een meisje van 13 die alleen naar de kliniek was gekomen. Hoge koorts, heel ziek, zakte inelkaar. En ouders waren op het land aan het werk en niet te bereiken. En ze moest echt doorgestuurd worden. Best wel een dilemma.

Wat echt wel heerlijk is, is mijn fietsritjes van en naar mijn werk. Ik moet wel op tijd vertrekken en niet te vroeg naar huis gaan anders is het te warm. Maar wat is dat heerlijk. Op de zandweg, aan alle kanten natuur, farms met maïs, rijst of een graansoort. Vogeltjes fluiten, vlindertjes fladderen om me heen, ik passeer af en toe een huizengroepje en 2 keer een dorpje. De kinderen roepen en zwaaien al van ver. Vriendelijk groetende mensen lopend of of de fiets. Wel op blijven passen voor de diepe kuilen in de weg. Maar vooral veel rust. Heerlijk. Alleen jammer van de voorbij scheurende motoren en enkele auto die een stofwolk achterlaten waardoor ik 2 minuten niets kan zien en met tranende ogen achterblijf. Die zijn de enige die ik in dit zeer gelovige land vervloek en een kleine smet zijn op mijn zo vredige ochtend en middagritueel.

Ik ben inmiddels erg gewend aan het ontbreken van elke vorm van luxe. Alles is hier simpel, eenvoudig en basaal. Je gaat naar de wc boven een gat in de grond, je wast je handen met een gietertje met water gevuld uit de ton, je doucht met een emmer met water, je wast je kleding op de hand in 2 bakken water, je eet en drinkt alles van en uit plastic bekers en borden, regelmatig is er geen stroom omdat er te weinig energie opgewekt kon worden uit het merengebied omdat er minder water gevallen is in de regentijd. Ik wordt daar alleen pas te laat of achteraf van op de hoogte gebracht. Het wordt bekend gemaakt via radio en tv. Je leeft buiten op de binnenplaats waar gekookt wordt op kolen of hout. Kortom waar zeuren wij nog over????

Neemt niet weg dat ik straks thuis enorm ga genieten van al die dingen die ik nu moet missen. Ook kijk ik al erg uit naar mijn weekendtrip naar het Mole National Parc over anderhalve week en mijn verblijf daar in een Resort. Nu ga ik weer slapen onder mijn klamboe en met mijn plafondventilator die veel herrie maakt, maar wel erg blij ben dat hij er is ;)

Tot volgende keer vanuit Mole Parc. Kus voor iedereen die mij dierbaar is. Ik geniet erg van de reacties op mijn verhalen xxx