Inmiddels ben ik over de helft van mijn 2 maanden Ghana. Thuis zijn ze begonnen met aftellen. Ik ben hier nog niet klaar, heb nog te veel plannen en wensen. Ik ben uiteindelijk 4 werkdagen niet naar het weeshuis geweest. Op die laatste dag op bezoek samen met Memuna bij de District Health Chief in WaleWale. Een aardige vent die de echte baas is over deze regio op Gezondheidszorg gebied. Laat hij nou erg voorstander zijn van vrijwilligers in zijn klinieken. Dus als ds dokter die dag moeilijk bleef doen, dan kon de dokter zij biezen gaan pakken. Krasse taal. Daar houd ik van. Dus vanaf donderdag ben ik weer gewoon terug gegaan naar de kliniek en heb ik weer lekker patiënten gezien en behandeld, infusen ingebracht en hele zieke .ensen en kinderen doorverwezen naar het grotere ziekenhuis.

Gisteren kwam er een vrouw in de kliniek met een hele kleine baby. Mini. Bleek een prematuurtjevan 31 weken te zijn. 2 kg bbij de geboorte 2 weken geleden in het ziekenhuis in WaleWale. Mocht dus gewoon direct mee naar huis. Nu kwam ze met het kleine meisje omdat ze dacht dat ze buikpijn had. Ze huilde zo veel. We hebben haar voorlichting moeten geveb hoe ze haar kindje moet dragen, vasthouden en voeden. Het kindje had gewoon honger en huilde daarom veel. Borstvoeding lukte niet zo, want dat deed ze op de verkeerde manier. Baby kreeg niks binnen, dus gaf de moeder maar wat water. Ze woog ondertussen nog maar 1,8 kg. Dus na uitgebreidde voorlichting en 2 keer aan de borst gelegd haar naar huis laten gaan. Hopen dat dat goed gaat. Volgende week terugkomen om te wegen. En dan hoop je dat ze dat doet.

De meeste zieke mensen en kinderen die in de kliniek komen hebben nu malaria. Het is nu net het droge seizoen, vanaf eind oktober. Het regent hier dan 5 maanden niet. Helemaal niet. Maar nu staan er nog her en der in het landschap poeltjes met stilstaand water. Een lekkere voedingsbron voor de malariamug om zijn eitjes in te leggen. Dus nog even een paar weken doorbijten tot het water opgedroogd is en malaria tijd voorbij is tot april. Malaria is te herkennen aan hoge koorts met koude rillingen, buikpijn en braken, zwak en ziek voelen, diarree, hoesten. Je kan de malaria sneltest nog afnemen en binnen 2 minuten wedt je het. Vaste medicatie voorschrijven en thuis uitzieken. Dat is wel het eerste stadium. Maar als mensen te lang wachten dan krijgen ze veel meer problemen als bloedafbraak en ernstige bloedarmoede en organen die er mee kunnen stoppen. Dan moeten ze direct voor lange opname doorgestuurd worden naar het ziekenhuis. Wij brengen dan alleen infuus in en starten de medicatie. Van hoge koorts kan je trouwens rare dingen gaan doen. Een vrouw was aan het hallucineren, een kindje aan het stuipen en meerderen die letterlijk in elkaar zakken. Vandaag ook weer een meisje van 13 die alleen naar de kliniek was gekomen. Hoge koorts, heel ziek, zakte inelkaar. En ouders waren op het land aan het werk en niet te bereiken. En ze moest echt doorgestuurd worden. Best wel een dilemma.

Wat echt wel heerlijk is, is mijn fietsritjes van en naar mijn werk. Ik moet wel op tijd vertrekken en niet te vroeg naar huis gaan anders is het te warm. Maar wat is dat heerlijk. Op de zandweg, aan alle kanten natuur, farms met maïs, rijst of een graansoort. Vogeltjes fluiten, vlindertjes fladderen om me heen, ik passeer af en toe een huizengroepje en 2 keer een dorpje. De kinderen roepen en zwaaien al van ver. Vriendelijk groetende mensen lopend of of de fiets. Wel op blijven passen voor de diepe kuilen in de weg. Maar vooral veel rust. Heerlijk. Alleen jammer van de voorbij scheurende motoren en enkele auto die een stofwolk achterlaten waardoor ik 2 minuten niets kan zien en met tranende ogen achterblijf. Die zijn de enige die ik in dit zeer gelovige land vervloek en een kleine smet zijn op mijn zo vredige ochtend en middagritueel.

Ik ben inmiddels erg gewend aan het ontbreken van elke vorm van luxe. Alles is hier simpel, eenvoudig en basaal. Je gaat naar de wc boven een gat in de grond, je wast je handen met een gietertje met water gevuld uit de ton, je doucht met een emmer met water, je wast je kleding op de hand in 2 bakken water, je eet en drinkt alles van en uit plastic bekers en borden, regelmatig is er geen stroom omdat er te weinig energie opgewekt kon worden uit het merengebied omdat er minder water gevallen is in de regentijd. Ik wordt daar alleen pas te laat of achteraf van op de hoogte gebracht. Het wordt bekend gemaakt via radio en tv. Je leeft buiten op de binnenplaats waar gekookt wordt op kolen of hout. Kortom waar zeuren wij nog over????

Neemt niet weg dat ik straks thuis enorm ga genieten van al die dingen die ik nu moet missen. Ook kijk ik al erg uit naar mijn weekendtrip naar het Mole National Parc over anderhalve week en mijn verblijf daar in een Resort. Nu ga ik weer slapen onder mijn klamboe en met mijn plafondventilator die veel herrie maakt, maar wel erg blij ben dat hij er is ;)

Tot volgende keer vanuit Mole Parc. Kus voor iedereen die mij dierbaar is. Ik geniet erg van de reacties op mijn verhalen xxx