Vandaag is mijn Max jarig. 18 jaar al weer. Jammer dat we vandaag niet al thuis zijn, maar onze vlucht vertrekt pas vanavond om 22.35 uur Ghanese tijd.

Rijden met de auto in Ghana. Nou dat is een hele belevenis! Ik zag er van te voren wel wat tegenop vooral het rijden in Accra, maar dat is me alles meegevallen. Dan helpt het hier wel dat je een goeie degelijke puck-up onder je kont hebt waardoor je hoger zit en men automatisch meer rekening met je houdt. Het feit dat een blanke vrouw hier rijdt maakte wel dat we opvielen maar niet lastig werden gevallen. Alsof we hier wonen en de weg weten. Dat was ook fijn. De wegen zijn hier heel divers. De grote hoofdwegen zijn over het algemeen goede geasfalteerde wegen met hier en daar een pothole. Die potholes varieren van 20 cm tot 3 meter in diameter. Als je 50 rijdt kan je er wel aardig rekening mee houden, maar soms na een prima stuk weg waar je 120-130 rijdt, kan je ineens verrast worden door 1 of meerdere gaten. Erg verradelijk en gevaarlijk. Maar je wordt er steeds beter in om ze te ontwijken en om ze ruim van te voren te spotten. Ook kan de weg ineens heel slecht worden met veel potholes en andere onregelmatigheden, maar zo ksn er ook ineen dirtroad zijn. Zandweg met gaten en hobbels. Op de hoofdwegen liggen in elk dorpje waar je doorheen komt, en dat zijn er heeeeel veel, drempsels in verschillende varianten. Soms alleen wat ribbeltjes, soms een grote drempel, maarvaak ook akelige hoge dunne drempeltjes en dan 1, 2,3 of 6 achter elkaar. Effectief, dat wel want je moet er echt met 10 km/uur over heen, maar ze zijn funest voor je uurgemiddelde. Daardoor ben je steeds veel langer onderweg dan je van te voren op Google Maps hebt bekeken. Gemiddeld doe je 1,5 tot 2 uur over 100 km. Als je dat van zuid naar noord moet rijden over 850 km dan schiet dat niet echt op. Ook regelmatig rijdt je fout wabt Google Maps herkent de wegen niet altijd of stuurt je over zo'n slechte weg dat je denkt dat je echt fout zit. Dit kan niet de hoofdweg zijn; toch wel. Ook moet je altijd rekening houden met mensen, koeien, kippen en geiten op de weg. Ineens steken ze over. Trotro's en taxi's rijden blind de weg op of het nou kan of niet. Van de hoofdweg af en niet in een grote stad zijn alle wegen onverhard. De weg tussen Nabari en Wulugu is ook zo'n weg van 8 à 9 km. De gaten en hobbels zijn nog erger dan vorig jaar. En op de fiets en motor is het daadwerkelijk beter te doen. Dewi heeft deze 2 weken vaak met zweethanden naast me gezeten. En dat lag niet aan mijn rijstijl ;) Of ik het nog een keer zo zou doen dat weet ik niet. De auto zelf was erg fijn, maar het heeft me best veel gekost en het nam toch veel meer reisuren in beslag dan dat we hadden verwacht.

Het weeshuis in Nabari was heel fijn om weer te zien. De kinderen wisten nog goed wie ik was. Het is er echter niet beter op geworden. Abigail die vorig jaar voor de kinderen zorgde heb ik daar nu niet meer gezien. Haar moeder had het weer overgenomen. Maar deze vrouw, die de kinderen "Cook" noemen vind ik niet aardig, ze geeft geen leiding of sturing aan de kinderen en ze probeert van de spullen en kleding die we voor de kinderen hadden meegenomen zelf een behoorlijk deel achter over te drukken voor zichzelf of haar familie. De 4de kamwr die virig jaar met financiele steun van Marly opgeknapt was, heeft zij voor zichzelf ingepikt. Er hangen gordijnen, er staan 2 2 persoonsbedden met matras en beddengoed en er ligt zeil op de vloer. Op zich niets geks zou je denken, maar de kinderen hebben geen enkel matras meer. Ze slapen op de houten bodems van de bedden, op de grond op een rieten matje en met z'n 2en of 3en op 1 matje of bed onder een stoffen doek. Het contrast was enorm. Ik was geschokt. Ik vroeg waar alle matrassen waren, nou die hadden ze weggegooid want die stonken naar plas! Ik heb van al deze dingen melding gemaakt bij Memuna. Ze wist ervan alleen niet dat Cook in die andere kamer sliep. Ze vond het lastig dat ik kritisch was en probeerde zich te verdedigen. Ik blijf het lastig vinden om niet onze westerse normen op te leggen, maar vorig jaar ging het er zo goed. Ik kon geen structuur vinden, veel spullen waren weg of stuk, kleding hadden ze weer niet veel, geen tandenborstels, te weinig borden en te veel kinderen vanuit het dorp die daar de hele dag rondhingen. Dat waren er meer dan de weeskinderen zelf. Hierdoor was het er erg vol en druk (rond de 90-100 kinderen). Ik zou het graag anders zien maar kon in die 4 dagen geen veranderingen invoeren. Ik hoop dat de komende tijd samen met Aukje nog te kunnen gaan doen vanuit Nederland. De kinderen waren ook erg aan het schreeuwen en duwen als er iets werd uitgedeeld, alsof hun leven er van af hangt en ze nooit iets krijgen. De dorpskinderen waren dan vele malen erger dan de weeskinderen zelf. Uitdelen werd daardoor ook niet meer leuk. Dat was echt jammer. Wat natuurlijk wel heel fijn was was met de kinderen kleuren, touwtje springen, puzzelen en engels praten. Een vrijwilliger had dit puzzels voor ze meegenomen, maar ze hadden geen benul wat je daar mee moest doen. Ik heb een aantal leren puzzelen. Dan is 4 dagen wel weer kort.

Naast aandacht voor de kinderen hebben Dewi en ik een begin gemaakt met het schilderen van het nieuwe schoolgebouw. Er is er 1 bijgekomen. Een andere vrijwilliger had het oude gebouw dit jaar laten schilderen in wit en blauw en zo moest deze ook worden. Dan wordt het mooi 1 geheel. We hebben in 2 dagen de voorkant wit geschilderd. Het knapt er direct van op. Maar bij 38 graden viel dat niet mee. Het was erg warm en vermoeiend. Dus toen de voorkant klaar was zijn we er mee gestopt. Nu moet Memuna maar een paar man regelen om de rest af te schilderen. Binnen moet eigenlijk ook nog maar dat had geen prioriteit volgens Memuna. Als de buitenkant en het kantoor maar geschilderd waren. Ach ja, het is maar waar je je prioriteiten legt;) Nu moet er nog 1 of 2 docenten geregeld worden en ik heb met Isaac de broer van Memuna die daar ook helpt en vorig jaar zijn teachingdiploma heeft gehaald, afgesproken dat hij meer leiding neemt. De 2 juffies die er nu al zijn zijn wel goed en hebben bezieling, maar geen opleiding als teacher. Dat doen Isaac en Suzy (dochter van Memuna) nu. Isaac is wel een goeie en met wat complimenten en zijn rechtstreeks telefoon (app) nummer kunnen we vast goed zaken doen. Onderwijs is tenslotte de sleutel naar een betere toekomst voor de kinderen.

Dan nog Paulina, het weesmeisje dat vorig jaar 15 was en zwanger, is inmiddels in februari bevallen van een dochter Letitia. Ik heb Paulina wat geadopteerd. Ik stuur haar regelmatig kleding en spullen voor de baby. Letitia is erg eenkennig maar Paulina doet het erg goed met haar. Ze zorgt goed voor haar en is geduldig. Ze zijn beiden gek op elkaar en Letitia is goed gehecht. Dat is fijn voor beiden ook al is het zwaar voor Paulina en zegt ze zelf dat ze medelijden met zichzelf heeft en het geen ander jong meisje toewenst. Paulina wordt deels in Nabari opgevanfen door de moeder van de jongen die haar zwanger heeft gemaakt. Er is geen relatie meer met hem en hij is geen vader voor Letitia. Dus dat is prima. De andere helft verblijft ze bij Memuna thuis, maar ze gaat al anderhalf jaar niet naar school. Daar zijn we nu druk mee bezig geweest. Ik heb een nieuw schooluniform voor haar laten maken en ze zal volgende week in Nabari weer naar school gaan. De oma of haar dochter zorgen dan voor Letitia als zij op school zit. 'S avonds slaapt ze dan of in het weeshuis met haar dochter of bij de oma. Dat is niet helemaal duidelijk. Ik weet niet waar ze beter af is. Ik had weer veel kleren voor Paulina en voor Letitia bij me. Dan kunnen ze weer even vooruit.

Ook had ik kleertjes mee voor Israel, het in de steek gelaten babytje van vorig jaar. Hij heeft plofwangen gekregen en ziet er naar omstandigheden goed uit. Hij is echt wel te klein voor zijn leeftijd, maar zijn oude oma heeft zo goed mogelijk voor hem gezorgd. Shetu is ook bevallen van een dochter in April, een poppetje om op te vreten. Prospera heet ze. En dan is Sandra nog hoogzwanger maar helaas voor ons deze week niet bevallen. Maar ook voor zichzelf want de zwangerschap werd met de dag zwaarder voor haar en dat bij die warmte. Ik hoop dat ze heel snel haar zoontje in haar armen kan houden.

En nu schrijf ik dit zittend in de wachtruimte van het vliegveld in Accra. Het is nu 14.30 uur en onze vlucht vertrekt pas om 22.35 uur. We hebben nog even te gaan. Morgenmiddag zijn we weer thuis van ons gezamelijke avontuur. Dewi en ik kunnen samen goed reizen en hebben weer 2 bijzondere weken mogen beleven. Dank je wel voor het meeleven met ons.

Kus, Inge