Dinsdagochtend heeft Dewi lesgegeven bij haar oude juf, auntie Ellis tot 10 uur. Ik heb met Grace en Chris over Yaw (zo schrijf je zijn naam echt) gepraat. Ik ben naar huis van Grace gewandeld en heb de auto opgehaald. Ik heb Dewi opgehaald, samen naar de kliniek in Fetteh op bezoek en na de lunch zijn we een paar uurtjes naar het strand geweest bij Sunflower Beach Resort. We hadden het strand voor onszelf. Heerlijk. Het zou de enige keer zon in bikini zijn dus moesten we er erg van genieten. Daarna nog terug naar Mum's Care. Woensdagochtend rustig aan gedaan, want Dewi had erg veel last van dikke voeten veroorzaakt door muggesteken van de eerste dag in Ghana. Haar horrelvoeten noemen we ze lachend maar ze heeft er veel last van. In de ochtend zijn we naar het dorp Senya gewandeld en hebben we in een van de vele naaiateliers 2 stoffen tassen laten maken. Leuk om weer door het dorp te wandelen. Erg vertrouwd. Na de lunch naar Mum's Care en veel met de kinderen gespeeld en foto's gemaakt. Het afscheid van de kinderen was al best weer lastig, vooral van sommige kinderen. Zij hebben ins meer geraakt en vinden het zelf ook lastiger om afscheid van ons te nemen. Natuurlijk Aba want die zouden we zo in onze koffer willen stoppen. Het voelde niet of ik een jaar was weg geweest bij haar. Wat zou ik haar graag meenemen! Na het afscheid de tassen ophalen in get dorp maar we konden het niet meer vinden. Alles lijkt op elkaar en lipend is het toch anders dan met de auto. Dus eerst snel thuis eten en toen lopend weer naar het dorp en toen konden we haar gelukkig wel vinden. Ze had heel lief op ons gewacht ook al was het bijna 7 uur en al lang donker. Dewi en ik voelden ons zelfs in het donker op ons gemak in het dorp tussen het ghanese leven. Vorig jaar waren we daar beiden voorzichtiger mee. Ze zijn gewoon echt vriendelijk en geïnteresseerd.

Donderdagochtend afscheid genomen van Grace en Albert en met de auto op pad naar het midden van het land, naar Hand in Hand de leefgemeenschap voor gehandicapte kinderen. Dewi wilde daar ook graag heen. Ik was er vorig jaar al geweest. De reis zou 6 uurtjes moeten duren, maar dat werden er 9,5. Verkeerde wegen, onverharde wegen, druk op de weg, marktjes midden op de weg. Kortom dat viel vies tegen en het voordeel van een eigen auto konden weveven niet meer bedenken. Om 17.30 uur kwamen we daar aan en waren erg gaar. Dus na het eten direct gaan douchen en op bed chillen. Althans ik, Dewi viel als een blok in slaap. Die avond eb nacht heeft het heel hard geregend en geonweerd. Het was een onrustig nachtje. Na het ontbijt kinden we genieten van de blije gehandicapte kinderen en jongeren die overal rondlopen. We hebben weer een rondleiding gehad die veel uitgebreider was dan ik vorig jaar kreeg. Die gastvrouw had er toen niet veel zin in. Deze dame vertelde veel en enthousiast. Ook regelmatig met Albert gepraat, de huidige directeur van Hand in Hand. Nog meer te weten gekomen dan ik vorig jaar al wist. Wat blijft dit toch een mooi project! En jammer dat het zo ver weg ligt en lastig te bereiken is. Het zwemmen van de kinderen in de middag is echt een feestje om naar te kijken.Ze genieten er zo van. Ik blijf erbij dat de verstandelijk gehandicapten in Nederland minder goed af zijn dan hier. Hele dag lekker buiten, alle ruimte, lieve vaste verzorgers dag en nacht. Ik heb ook een gesprek gehad met Albert over de mogelijke plaatsing van Yaw. Ik had de foto's van hem en Grace zou zijn medisch dosier naar me mailen. Die bleek niet bij Mum's Care te ligfen maar moet nog opgevraagd worden in het ziekenhuis een stad verder. Albert vond Yaw er niet ongelukkig uitzien en gebasseerd op mijn verhaal dat hij afgelopen jaar heeft leren lopen en zindelijk is geworden, maakt dat hij niet hoog op de prioriteitenlijst komt. Hand in Hand moet dagelijks aangemelde kinderen weigeren omdat ze heel veel aanmeldingen krijgen. Ze kijke of het kind een goede woonplek heeft en of er ontwikkelingsmigelijkheden voor het kind zijn die nu niet benut worden. Lastige overwegingen maar ze kunnen niet meer dan 100 gehandicapten bij hen hebben wonen om ook voor hen een goede toekomst te kunnen garanderen. Ze zitten nu op 93. Wat hij wel aanboodt was dat Yaw een keer een weekje daar heen komt met een verzorger uit Mum's Care en dat Yaw dan geobserveerd kan worden en de verzorger getraind in special needs. Ip gaat hij daarna weer mee naar Mum's Care. Dat is een mooi aanbod dus daar ga ik verder mee aan de slag. Misschien kan er wel van het vele geld dat vrijwilligers in Mum's Care meenemen wel een extra moeder worden gezocht die speciaal voor de special needs kibderen is en diecdaar dus ook in getraind wordt. De vrijwilligers kunnen hiervook een rol in spelen zoals ze nu ook al doen. Ik zal Grace hierover verder spreken en instrueren.

Zaterdagochtend was het weer tijd om verder te reizen. Om 8.30 uur vertrokken we en we moesten 400 km reizen. We zagen er nu wel wat tegen op door onze reis van donderdag, maar dit was een hele andere dag :) De wegen waren beter, veel rustiger, minder dorpjes waar veel drempels liggen en je maar met 30 doorheen kan. Het reed vlot door en we waren om 14.30 uur al in Wulugu. Wel een eind maar veel beter.

Het weerzien met de familie Sandow was fijn. Ik werd heel hartelijk onthaald en ze zijn vereerd dst ik Dewi heb meegenomen. De kamers zijn wat omgegooid en we lagen nu in een vergelijkbare kamer als ik vorig jaar. Na de koffers uitgestald (nog steeds 4 vanwege de vele kleding die voor het weeshuis in Nabari bestemd is) en bed opgemaakt en klamboe opgehangen werden we hier ook weer verrasd door een tropische stortbui met onweer en stroomuitval. Daardoor koelde het wel wat af want het was flink benauwd en warm. Sandra, de vrouw van Paul is hoog zwanger en het lijkt of de baby er elke minuut uit kan gaan komen. Wat een grote buik. Stiekum hoop ik dus dat het deze week wordt want mijn bevalling in Ghana heb ik nog steeds tegoed.

Morgen verder het dorp verkennen, kijken naar de nieuwe kliniek hier in Wulugu en naar het nieuwe weeshuis van Janet. Kijken of die al klaar is en de kinderen hier al wonen. Ook wil ik heel graag naar Nabari naar de weeskinderen. Ik heb ze gemist en wil eigenlijk niet tot maandag wachten. Dus de komende 5 dagen zullen we ons hier niet vervelen. De cultuurshock van Dewi valt hier voor alsnog erg mee.

Tot later deze week.

Liefs, Inge