Zaterdag op Schiphol ging het al mis. Dat voorspelde niet veel goeds. We hebben 90 minuten inde rij gestaan om alleen maar voor de security aan de beurt te zijn. Onbegrijpelijk! Er heerste veel onrust en onbegrip in de rij en wij zagen onze geplande vluchttijd steeds dichterbij komen. Met no 10 minuten te gaan vroegen we aan een medewerker of we misschien voor mochten want onze vlucht zou bijna vertrekken. Daar had deze mijnheer geen boodschap aan en we konden terug de rij in. Eindelijk aan de beurt vraagt de volgende security beambte waarom we niets gezegd hadden want dan hadden wel voor gemogen. Kortom, heel veel stress, lange tassencontrole en toen sprinten naar de andere kant van Schiphol (B23 ligt niet om de hoek) kwamen we daar bezweet en in tranen aan. Waar we toch bleven? De koffers werden al opgezocht maar.... we mochten nog mee. Met onze 4 koffers vol kinderkleding en speelgoed.

De stuwardessen maakten zich wat zorgen over die 2 verhitte dames en we kregen direct een glaasje water. TAP heeft goed voor ons gezorgd. Uiteindelijk kwamen we met 2 uur tijdverschil aan om 21.45 uur Ghanese tijd. Koffers kwamen vlot en met een taxi naar ons hotel, de Sleepy Hippo Hotel. Daar tot maandagochtend doorgebracht omdat we niet eerder onze huurauto op konden halen. Zondagochtend regende het erg hard, dus een paar uurtjes strand zat er helaas niet in. Je moet er toch het beste van maken ;) Prima hotel en lekker bij kunnen komen. Mujn eerste boek was al uit.

Maandagmorgen met alle bagage met de taxi naar het vliegveld om de auto op te halen. Maar die bleek daar niet te zijn en we moesten opgehaald worden om in Accra zelf weer te zijn. Dus ipv 8.30 uur werd dat 10.00 uur. Maar toen begon de ellende pas echt. Waar mijn internationaal rijbewijs was? Nou die heb ik niet want dat werd nergens gevraagd. Gelukkig hadden we een Ghanese dame die, heel on-ghanees, met ons meedacht en naar oplossingen zocht. Niet helemaal volgens de regeltjes, maar dat mag de pret niet drukken. Om 11.30 uur was het geregeld en kon ik wegrijden in mijn grote witte Mazda pick-up. Fijne auto waar je hoog boven de rest uitkomt en je goed overzicht hebt. Vooraf zag ik vooral op tegen het rijden in Accra zelf maar daar buiten zou het wel gaan. Dat viel me dus niks tegen. Het g ik ng eigenlijk best wel heel goed. Afgezien van de wegopbrekingen, file en drukte. Om 13.45 uur waren we in Senya Beraku, een stukje van 61 km. We waren blij om bij Grace thuis te zijn. Lekker gegeten, kamer ingericht en klamboe opgehangen. Grace liet op zich wachten maar wij wilden heel graag naar Mum's Care. Onderweg kwamen we Grace met de auto tegen en kregen we een hele dikkeknuffel en kus van haar. Voor het donker zouden we weer thuis zijn.

Lopen naar het weeshuis blijft bij mij een heel fijn moment van de dag. Weg van de drukte, de natuur in tussen vele vogeltjes, vlinders en libelles. De kinderen zien was heel fijn voor Dewi en voor mij. Niet allemaal kenden Dewi nog. Er zijn 2 veel blanke jonge vrijwilligers geweest de laatste anderhalf jaar. Aba kende mij nog wel, maar Dewi helaas niet meer. Aba was te jong. Ik had weer een klein aapje aan me vast zitten, ze laat me al 2 dagen niet los. Toch gaat het wel goed met Aba. Ze us niet meer jaloers op de aandacht aan anderen, ze huilt niet meer en praat goed engels. Een slim grietje is het. Met de andere kinderen gaat het ook goed. Volgens Dewi zijn ze groot en ouder geworden, ook wel brutaler. We hebben nu 2 dagen daar doorgebracht op school en in de vrije uurtjes, helpen met badderen van de kleintjes en veel knuffelen en spelen. Vanmorgen zijn we nog even op bezoek gegaan in de Hope Hospital waar ik vorig jaar gewerkt heb, maar uiteindelijk boos en gefrustreerd weg ben gegaan. Toch wilde ik mijn maatje Patricia even zien want zij was wel lief voor me geweest. Ook de hoofdzuster nog gesproken die vond dat er weer vrijwilligers moesten komen, want er moesten nodig nieuwe spullen komen ;) Waar je als vrijwilliger al niet goed voor bent.

Vanavond een uitgebreid gesprek gehad met Grace. Zij is nu 67 maar mog steeds heel ambitieus. Ze heeft een droom om haar eigen extended school te starten van nursery tot en met junior High, in 1 mooi nieuw en functioneel gebouw. En niet alleen voor Senya maar voor de regio. Ze heeft alleen nog partners nodig die geld kunnen investeren hierin. Wat ik daarin kon betekenen. Nou niet veel, want ik ben al betrokken buj Nabari. Dat snapte ze wel maar of ik haar wel kon helpen zoeken naar een partner. Ik hou mijn oren en ogen open want plannen als deze moeten beloond worden. Ze heeft zelfs al bouwtekeningen laten maken.

Ook heb ik Grace uitgehoord over de special needs kinderen in Mum's Care. Jauw is bijv meervoudig verstandelijk beperkt en in Mum's Care kunnen en doen ze daar niets mee. Hij moet naar een andere plek. Laat ik nou donderdag naar Hand in Hand gaan en laat dat nou een hele goeie plek voor hem zijn. Morgen ga ik dingen proberen te regelen. Dus wordt vervolgt

Inmiddels is het dinsdagnacht 23.30 uur dus hoog tijd om te gaan slapen. Welterusten en tot over een paar dagen.

Liefs, Inge (en Dewi)