Vorige week ben ik geeindigd dat ik net was aangekomen in Hand in Hand, een leefgemeenschap voor gehandicapte kinderen en jongeren in Ngoranza in het midden van Ghana. De reis verliep, geheel onverwacht heel soepel en vlot. Dat gebeurt hier niet vaak. Ik had over Hand in Hand gelezen pas toen ik al in WWulugu zat in een informatie boekje dat is van Travel Active had gekregen. Ik zocht leuke uitstapjes in het noorden. Ik heb toen ook bedacht dat ik een week eerder uit Wulugu weg zou gaan om de laatste week te besteden aan dingen die ik zelf nog graag wilde doen. En gehandicapte kinderen zijn door mijn werk in Nederland en Fynn een belangrijk deel van mijn leven en ik wilde graag zien hoe dat hier verloopt.

Hand in Hand is in 1992 opgericht door een nederlandse tropenarts, Ineke Bosman. Inmiddels is zij 5 jaar geleden met pensioen gegaan en heeft het overgedragen aan een andere nederlandse arts en zijn vrouw die lerares is. Het is klein begonnen maar inmiddels leven er 92 gehandicapte kinderen en jongeren. Maar omdat er voor de meesten geen plek is om heen te gaan als ze volwassen zijn, blijven ze hier en de oudste bewoner is nu dus al 50 jaar. En elk jaar komen er meer kinderen bij. Het is een groot groen terrein, prachtig gelegen tussen de heuvels, de palmbomen en de bananenbomen en heel veel groen. Het is hier minder warm, 33 graden, en het regent nog wel regelmatig. Op het terrein, dat achter het ziekenhuis ligt, staan veel kleine gebouwen waarvan veel dienst doen als huisje voor 2 of 3 bewoners die daar samen slapen met hun vaste verzorger, hier caregiver geheten. Ze zijn dus binnen de community een klein gezin. De caregivers hebben geen verzorgende achtergrond. Ze krijgen ook heel weinig betaald, naast de kost en inwoning, dus de meesten doen het voor 2-3 jaar. Wat vooral opvalt als je rondloopt over het terrein tussen de kinderen is dat ze heel geduldig en liefdevol verzorgd worden door iedereen. De dagen verlopen volgens een vast schema met therapieën, school of werkplaats, zwemmen, zingen, eten, tv kijken, rusttijden, zingen en muziek maken. Ieder op zijn eigen niveau. Echt heel mooi om te zien en deze bewoners hebben zo veel geluk dat ze hier mogen wonen. De meeste gezonde kinderen in Ghana hebben veel minder. Zeker in liefde en aandacht, ook van hun eigen ouders. Ik denk zelfs dat deze kinderen het beter hebben dan de meeste gehandicapte kinderen in Nederland in een instelling. De meeste kinderen hier zijn geestelijk (meervoudig) gehandicapt, maar enkele zijn alleen lichamelijk gehandicapt. Een handicap is in Ghana vaak een teken van de duivel dus die kinderen worden vaak verstoten of erger, nagejaagd voor lichaamsdelen om te vermalen voor medicijnen. Een aantal gehandicapten woont nog wel bij hun familie, en bezoekt hier de speciale school of werkt in de werkplaats waar stoffen worden geweven, kralen worden geregen of slingers worden beplakt en geknipt. Ineke en haar amerikaanse man Bob wonen 4 maanden per jaar in de winter midden op het terrein in hun huisje. Het is haar levenswerk en dat zie je nog steeds. Ik heb heel wat mooie gesprekken met hen beiden gevoerd. Heel bijzonder. Zelf heb ik alleen overal tussen gelopen, veel foto's gemaakt en de beschutte werkplaatsen bezocht, maar ik heb ook 2 keer met de kinderen gezwommen in het zwembad midden op het terrein. Erg leuk was dat. Zo blij zijn ze dan. Het leven speelt zich buiten af en de hele dag komen kinderen naar je toe om je hand te geven of een knuffel of om je te begroeten. Zelf overnachtte ik 4 nachten in mijn hutje nr 10 op het terrein. Dit zijn de gastenverblijven. Basic, maar voor mij erg luxe met wat ik gewend ben de laatste 2 maanden. De maaltijden werden voor mij gekookt door een gastvrouw en geserveerd in het restaurant. Je had geen keus, eten wat de pot schaft, maar het was prima. Op woensdagmorgen ben ik na een lief afscheid van Bob en Ineke om 8.30 uur met de taxi vertrokken naar het trotro station van Ngoranza.

Ik wilde mijn laatste dagen doorbrengen in het weeshuis in het zuiden waar ik begonnen was en waar Dewi ook zat. De reis was echter verschrikkelijk. De trotro naar Kumasi was nog niet vol en moest eerst helemaal gevuld zijn. Ik zat op een klapstoeltje met mijn benen bijna in mijn nek. 3 uur duurde die reis. Toen lopend naar het busstation om naar Accra te gaan. Dat verliep vlot met een drager die mijn koffer achter zich aan sleepte en mijn reistas op zijn hoofd. Ik had door de drukte heen zelfs moeite om hem bij te houden. De bus stond al klaar, met goeie stoelen en airco. Maar ook die ging pas weg toen hij helemaal vol was en ik was nr 15. Dat duurde dus anderhalf uur. Om 13.30 uur vertrok hij en we waren pas om 19 uur in Accra. Een hele dag gereisd voor een stukje van 400 km. Toen begon mijn grootste zorg: hoe kom ik in Senya. Ik zou opgehaald worden door Felicia, de eigenaresse van het weeshuis. Maar ipv dat ze zelf kwam stuurde ze alleen een taxichauffeur die me op mijn kosten naar Senya moest brengen. Dat duurde nog eens 2 uur, want zijn auto was stuk en sloeg regelmatig af ook midden op de overvolle straten van Accra. Ook wist hij de weg niet, reed verkeerd en moest het een paar keer vragen. Ik kwam pas om 22 uur aan bij Mum's Care. Het enige wat ik kon zeggen was: " ik haat reizen in Ghana".

De volgende 3 dagen heb ik gespeeld met de kinderen in het weeshuis, ze veel geknuffeld en de kleintjes verzorgd en gebadderd. Maar wat een verschil met de kinderen in het noorden. Ze zijn zo verwend hier. Ze vragen heel veel om snoep en cadeautjes of uitstapjes. Omdat ik er maar 3 dagen was heb ik niet veel bijzonders gedaan als afscheid. Dat heb ik 2 dagen moeten horen met boze gezichten en blijven zeuren. Heel ondankbaar zijn ze geworden door de vele vrijwilligers die hier de laatste maanden zijn geweest. Dewi was daarvan 1 van de eersten, maar sindsdien zijn er heel veel geweest. Ook tegelijk, hele groepen van 3-8 personen. Ik ben voor mezelf heel blij dat ik heel veel alleen heb gedaan. Ik denk dat ik daardoor een veel betere band heb kunnen krijgen met de bevolking en het echte Ghanese leven beter heb kunnen proeven.

Nu zit ik op het vliegveld in Accra te wachten op mijn vlucht naar huis via Lissabon die vanavond pas om 23.10 uur vertrekt. Mijn vlucht heeft nu al een half uur vertraging. Dit was het einde voorlopig van mijn ghanese avontuur. Ik heb er met volle teugen van genoten ( en soms wat minder;) ) , maar niemand neemt me dit meer af. Ik heb gedaan wat ik dacht dat ik moest doen en ik ben heel blij dat ik het gedaan heb en het heb kunnen doen. Zonder Arthur had dit niet gekund want hij heeft alleen voor de kinderen gezorgd 2 maanden lang en hoe wel ze het heel goed hebben gedaan allemaal, zal het voor hem zeker niet altijd makkelijk zijn geweest. Ik ben dan ook heel trots op Tuur en mijn kinderen en ik ben blij om ze morgen weer in mijn armen te kunnen sluiten.

Tot slot Dank je wel voor iedereen die mee heeft geleefd met mijn avonturen en de vele lieve reacties op mijn blog en op facebook. Ik waardeer dat heel erg en genoot ervan om die te lezen. Tot gauw ergens in het dorp of in mijn gewone leventje die morgen weer gaat beginnen. Dikke kus Inge