Vorige week zondag was ik nog in Mole National Parc. We verlieten het daar om 10.45 uur met de taxi die ons afzette in de eerstvolgende grotere plaats aan de doorgaande weg. Daar was het wachten tot de trotro vol was. Laat het nou een grote trotro zijn waar in totaal 32 stoeltjes in gepropt waren. Geen beenruimte, te krap op elkaar en in het gangpad ook nog klapstoeltjes. Zo vol en warm. Het is hier inmiddels elke dag 38 graden. Dus het duurde even voordat de trotro vol zat (uiteindelijk met 36 man, vrouw en kinderen) en toen een reis van 3 uur. Dat was afzien. Maar toen waren we nog maar in Tamale en moesten we met de volgende trotro nog naar Wulugu. Weer wachten tot de trotro vol was. Uiteindelijk waren we om 19.15 uur pas thuis. Je moet er wat voor over hebben om wat van het land te zien.

Mijn laatste week in de kliniek was rustig. Omdat het malaria seizoen bijna over is zijn er nog maar hooguit 10 gevallen, meestal kinderen, per dag. Daarnaast nog 2 á 3 wondverzorgingen en meer was het niet. Dus heb ik naast een enkele patiënt en de administratie meer tijd doorgebracht in het weeshuis. De bevolking heeft het nu ook te druk met oogsten op de boerderij en dan hebben ze geen tijd om ziek te zijn of naar de kliniek te komen. Als dat klaar is komen ze weer voor elk pijntje zolang ze verzekert zijn zegt Patience. In Nabari ben ik bijna elke dag op bezoek geweest bij kleine Israel. Oma doet haar best maar snapt toch niet veel van de flesvoeding. Ze maakte hem veel te geconcentreerd want de melkpoeder ging wel erg hard. 3 bussen in 2 weken. Dus het haar opnieuw uitgelegd en laten zien. Gelukkig blijft Patience de verloskundige het in de gaten houden als ik weg ben. Ik had in Tamale nog wel 3 pakjes voor hem gekocht. Heeft hij tenminste wel kleertjes. Helaas heb ik geen bevalling mee gemaakt in Ghana, wat ik wel graag had gewild. Mijn laatste dag heb ik gelukkig nog wel meerdere kinderen kunnen behandelen, malariatest afnemen, anamnese vragen en medicijnen voorschrijven. Ook nog een infuus ingebracht bij een jonge vrouw. Humbel noemt mij de vain specialist. Hij is vaak te gehaast en prikt daardoor mis. Dat zou hij me nu ook even laten zien. Dat ging natuurlijk niet goed en dus heb ik het daarna in alle rust samen met Marly, en zonder Humbel, wel goed gedaan. Aan het eind mooie statiefoto's gemaakt met de hele staff en afscheid genomen. Het was een mooie ervaring.

Ook mijn laatste week in het weeshuis met al mijn plannen. Samen met Marly heb ik de binnenplaats afgeschilderd in 2 kleuren. Het ziet er weer fris en gezellig uit. Het kan er weer even tegen voor de komende 3-4 jaar. Ook heb ik alle slaapkamers helemaal leeggehaald en uitgeveegd en de insectennestjes verwijderd. 1 middag heb ik oudste meiden een soort van EHBO cursusje gegeven. Er stond al een doos met verbandmiddelen die ik verder heb aangevuld met spullen die ik uit Nederland had meegenomen. Maar die doos werd nooit gebruikt. Dus als de oudste meiden nou weten hoe ze wondjes moeten schoonmaken en verzorgen dan kunnen ze weer beter voor zichzelf en elkaar zorgen. En dan worden de spullen ook eindelijk gebruikt. Ze deden het leuk en vonden het interessant. Ik zal Marly vragen om het komende 2 weken nog een paar keer te herhalen en na te vragen. Woensdag ben ik samen met Memuna en Marly naar Bolga geweest om spullen voor het weeshuis en individuele weeskinderen te kopen. Een drukte op die markt maar goed kunnen slagen. Marly had geld thuis ingezameld dus die kon veel voor ze kopen. Ook eten want er heerst hier echt honger. Dat is wel vervelend om te zien. Zelf heb ik voor een zwanger weesmeisje Paulina, al alemaal spullen voor de baby gekocht aan doeken en kleertjes. Ze was er zo blij mee. Ze moet van mij na de bevalling echt weer terug naar school. Ze is net 16. Haar vertrouwen gegeven dat ze een goede moeder zal zijn. Zelf is ze haar moeder verloren toen ze 8 was. Ze heeft dus niet zo'n goed beeld van het moederschap.Ook heb ik voor een albino weesmeisje 2 shirts met lange mouwen en een zonnebril gekocht. Zij lijdt echt dagelijks in de brandende zon. Ze ziet niets door het felle licht en haar huid is door het continu verbranden echt beschadigd. Een hoed konden we nog niet voor haar vinden. Hopelijk gaat ze de spullen wel gebruiken. Als afscheid hebben we op een avond een film, op heel klein laptopschermpje, met 48 weeskinderen gekeken. Ze vonden het geweldig die beelden van de Lion King, maar verstaan konden ze niets. Veel te zacht. Lolly erbij en hun avond was mooi. Zelf hebben we die nacht in de kliniek geslapen omdat we in het donker niet terug naar huis konden. Een beroerde nacht op hele harde ziekenhuismatrassen. En ik had al zo'n spierpijn van het schilderen. De laatste dag heb ik de tekst van Hakuna Matata op de muur geschilderd en handafdrukken van de weeskinderen. Nu was het echt klaar en kon ik afscheid nemen. Dat viel me zwaarder dan ik had verwacht. Ze lijken altijd zo gereserveerd maar ze waren nu stil, knuffelig en een enkel nat betraand gezichtje. Ik zal ze missen en promoten dat hier vaker vrijwilligers heen gestuurd worden. Ze hebben de aandacht en wat extra geld hier hard nodig, veel meer dan in het zuiden.

Doordat het hier overdag 38 graden is (en 's nachts nog maar 20) drink ik overdag heel veel water. In totaal 3-3,5 liter per dag en toch doe ik maar 2 kleine plasjes op een dag. De rest verdampt gewoon. Water drinken wij hier uit kleine vierkante zakjes van 500 ml. Daar bijt je een klein puntje van een hoekje af en drinkt vervolgens het zakje leeg. De zakjes kosten slechts €0,02 of €0,04 per stuk en zijn overal los te koop, gekoeld en wel.

Vrijdagavond was ook het afscheid van mijn gastgezin. Iedereen kwam bij elkaar om een tafeltje buiten zitten met een aantal flesjes cola. Ze zitten nooit bij elkaar dus dat was een bijzonder moment. Memuna en Suzy, de oudste dochter, hielden een bedank speech en vervolgens werd er gebeden voor mij. Daarna werd er met cola geproost en kreeg ik een cadeautje van de familie. Een leuke ghanese jurk. Nu heb ik er 3, want ik had er zelf al 2 gekocht of laten maken. Leuk voor thuis ;) En zaterdag vertrok ik om 9.15 uur uit Wulugu met de belofte dat ik nog een keer terug zal komen met mijn gezin. Alleen weet ik nog niet wanneer dat zal zijn. Ik had veel geluk en had een mooie bus met veel beenruimte, airco en tv die voor de deur stopte en me helemaal mee nam naar Techiman, naar mijn laatste avontuur. Daar vertel ik volgende week meer over als ik onderweg ben naar huis. Nog 1 week en dan begint mij gewone leven weer. Het gaat toch wel heel snel. Kus voor iedereen die ik door deze verhalen meeneem op mijn reis xx