Inmiddels heb ik er een maand in het noorden opzitten en ik ben al goed gewend. Zowel aan de warmte als aan het leven hier. IK fiets elke dag op en neer naar Nabari en dat gaat me steeds gemakkelijker af. Ik geniet nog steeds volop van de kuddes met koeien waar in doorheen moet, de geiten, kippen, hoenderen, varkens, ezels en vooral de kinderen waar ik langskom. De kinderen zien me altijd al van ver, alsof ik licht geef, en zwaaien heel enthousiast met hun blije koppies en roepen "suleminga, hello" (blanke ). De stof wordt alleen met de dag erger nu het steeds langer droog is. Vooral langsscheurende auto's en motoren vinden mijn ogen en lenzen steeds minder leuk. Ik moet soms echt af stappen en 2 minuten wachten tot het stof is weg getrokken. In het begin was ik moe en bezweet als ik in de kliniek of thuis aankwam, maar het gaat me steeds gemakkelijker af. Vooral de berg op de laatste kilometer naar Nabari of Wulugu was killing. Die voelden elke keer alsof ik een zware etappe in de tour de France met aan de finish nog een berg op. Nu lukt me dat prima, maar de eerste 2 weken moest ik een kwartier thuis of in de kliniek bijkomen en zweet deppen en water of Sprite drinken.

In de kliniek gaat alles zij gangetje. Ik help waar ik kan of nodig is. In het begin hadden we ongeveer 70 malaria gevallen op een dag maar nu zijn dat er gemiddeld nog maar 5 per dag nu de droge tijd echt goed is aangebroken. De malariatest, in antwoord op jouw vraag Johan Meezen, is een compleet pakketje met een apparaatje, naaldje, flesje basisvloeistof, een alcoholswap en een pipetje of lepeltje. Je neemt met een vingerprik wat bloed af mbv het pipetje of lepeltje en doet het bloed in het rondje (zie foto ). Daarna druppel je de basisvloeistof op het bloed en in de andere opening, wacht 2 minuten en dan zie je1 of 2 streepjes verschijnen. 1 streepje bij de c is negatief en 2 streepjes is positief. Heel eenvoudig en je kan snel je behandeling gericht starten. Ik heb de laatste week, naast patiënten die erg ziek zijn opnemen voor 3-4 uurtjes en infuus geven en temperatuur naar beneden krijgen, veel achterstallige administratie weggewerkt. Daar help ik Patience mee, want ze laat het niet over aan de andere 2 verpleegkundigen. De administratie is echt een chaos. Er moeten ook wel veel boeken ingevuld worden en niets wordt op de computer gedaan. Die is er ook niet. Ik kijk ook vaak met Patience, de vroedvrouw, mee met zwangerschapszorg en controles. Ze laat me ook alles zelf voelen en zien. Ik heb helaas nog steeds geen bevalling mee gemaakt. De meeste bevallingen zijn 's nachts en dan kan ik daar niet komen. Sinds deze week ondersteunen Patience en ik ook een oude oma die op eens voor haar 4 dagen oude kleinzoon moest zorgen. Israel heet hij en hij is direct na de geboorte door zijn moeder in de steek gelaten en door zijn vader bij zijn moeder gebracht. Mannen zorgen hier niet voor kinderen. Oma is eigenlijk te oud en heeft geen geld. Ik heb deze week wat kleertjes en een knuffeltje voor hem meegenomen en een blik babyvoeding voor hem gekocht. Dat is duur want iedere baby krijgt hier 2 jaar borstvoeding. Erg sneu. Dan adopteren we hem maar een beetje.

In de middag ga ik naar het Nabari weeshuis. Ik help met water halen, zing met de kinderen, lees engelse boekjes, spring touwtje en doe handen klapspelletjes. Ik ben in de 3de week ook begonnen met de slaapkamers schoon te maken. Alles eruit, vegen en uitkloppen. Erg veel stof, viezigheid en insectennestjes. Natuurlijk met hulp van de kinderen. Ook de muren van de binnenplaats geveegd en schilderklaar gemaakt. Daar ben ik afgelopen week mee begonnen. Ik heb 5 emmers verf gekocht, 3 blauw en 2 zandkleur. Het blauw is inmiddels klaar, een warm en vermoeiend klusje maar wel met geweldig resultaat. Ik heb daar gelukkig vanaf woensdag hulp bij gekregen van Marly, een andere nederlandse vrijwilliger. Ik kende haar al vanuit Mum's Care. Zij zou naar Tamale maar dat ging op het laatste moment niet door en ze is toen bij mij geplaatst. Ze logeert ook in mijn kamer en we delen mijn twijfelaar van 1,20m. Ik kon het haar niet aandoen om in de kakkerlakkenkamer te slapen of op een matras op de grond waar beestjes rond rennen. Maar het is wel gezellig en samen kunnen we hier in het weeshuis meer bereiken.

In de weekenden verveelde ik me best wel. Wulugu ligt erg afgelegen en er is niets te beleven. Ik heb een zaterdag geholpen op de farm van de familie. De maïs moest geoogst worden. Dus met z'n allen op de motorwagen naar Nabari en maïs met de hand plukken. Een warm klusje maar met name lastig door het onkruid dan met stekelige balletjes aan je kleding blijft kleven. Je krijgt ze er bijna niet van af en dan blijven de stekeltjes in je vingers haken. Pijnlijk. Ik heb 1 dag geholpen, maar het oogsten en verzamelen duurde in totaal 5 dagen en de familie werd er niet vrolijker op. Ze waren snel aan het mopperen, chagerijnig en vergaten de honden en de kleine meisjes van het gezin eten te geven. Maar het was een gezellige dag en de familie waardeerde het enorm dat ik meehielp.

Ik ben 2 zondagen mee naar de kerk geweest. Memuna vindt dat erg belangrijk. Dus om haar ee plezier te doen ben ik meegegaan, maar ik heb er niet veel mee. Je moet hier of Christen of Moslim zijn, dat maakt niet uit. Dat gaat hier, in tegenstelling tot de rest van de wereld, heel vreedzaam naast elkaar. Een voorbeeld voor veel landen. Maar je kan niet niets zijn. Dat snappen ze niet. Ik ben hier dus een Christen die niet vaak naar de kerk gaat maar natuurlijk wel in God gelooft. Dat vinden ze dan wel oke.

Vorige week zaterdag ben ik met de kinderen hier uit het gezin naar het zwembad in Tamale gegaan. 135 km reizen om 3 uurtjes te zwemmen. Wel lekker, maar een hele ondernemening. Met een snelle lift in anderhalf uur heen, maar terug met de trotro, het openbaar vervoer hier. Die gaat pas weg als hij helemaal vol is. Als je pech hebt stopt hij heel vaak onderweg. We waren dehele dag weg dus dat was een welkome onderbreking van het saaie weekend en ik kon onderweg mooi het landschap en de huisjes bewonderen.

Deze vrijdag en ik samen met Marly gaan reizen naar het Mole National Parc. De hele vrijdag zijn we onderweg geweest om er te komen. In Tamale hebben we bijna 5 uur gewacht op de bus richting het park. Hij zou om 13.30 uur vertrekken, maar dat werd pas om 16.45 uur. We kwamen er dus pas om 20.15 uur aan, moe, bezweet, hongerig en ik chagerijnig. Zaterdag was een topdag. We starten met andere zweedse meiden en 4 duitsers van 7-9 uur met een wandelsafari. Echt cool. Gelukkig 2 groepjes van 5 olifanten gezien van heel dichtbij en mooie foto's kunnen maken. Ik heb daarna na het ontbijt heerlijk een paar uur aan en in het zwembad doorgebracht. Van 15.30-17.30.30 uur nog een jeepsafari met 6 personen gedaan wat ook leuk was maar waar we wel minder dieren hebben gezien. Bij elkaar hebben we 11 olifanten gezien, 2 soorten apen, antilopes, waterbokken, een duiker, wrattenzwijnen, hornbilvogels en nog wat vogels. Een leuke ervaring weer. Morgenochtend gaan Marly en ik samen met 2 zweedse meiden die ook uit Wulugu komen maar die ik hier pas voor het eerst heb ontmoet, na het ontbijt nog even zwemmen en dan rond 10 uur richting het noorden reizen.

En dan breekt morgen mijn laatste weekje in het noorden aan waarin ik nog veel plannen heb. Mijn laatste week gebruik ik om te reizen naar het zuiden en een tehuis waar gehandicapte kinderen wonen te bezoeken en mijn laatste dagen nog in Senya en Mum's Care. Maar daarover volgende week meer. Ik ga hier nog 1 week hard werken en zo veel mogelijk van mijn wensen verwezenlijken. Tot volgende week. Ik begin iedereen nu wel een beetje te missen. Dikke kus, Inge