Ik ben nu ruim een week in het noorden van Ghana. Wulugu is echt een klein dorpje waar heel weinig valt te beleven. Mijn gastmoeder Memuna is gekozen door de kerk om haar dorp te vertegenwoordigen. Met als gevolg dat hier de hele dag veel mensen in en uit lopen. De meesten om te praten of te groeten maar ook mensen die veld komen halen voor eten. Memuna heeft een vroot hart voor iedereen. En om nou te zeggen dat ze zelf rijk is, nee. Voor de ghanese begrippen in deze regio misschien wel, maar ook hier wordt suiker per dag in een minizakje gekocht en theezakjes per stuk. Maar wat ze heeft deelt ze met haar gezin en met de rest van het dorp. Daarnaast is het weeshuis haar verantwoordelijkheid en daar moeten ook 3 maaltijden per dag gekookt worden. Dat is op het moment wel haar grootste zorg. Dat kost veel en is niet altijd voorradig. Naast dat ze eten geeft aan de weeskinderen zelf, zorgt het weeshuis ook dat de kinderen die in de buurt wonen en naar het schooltje van het weeshuis gaan ook ontbijt en lunch krijgen. Omdat het nu het einde van de regentijd is en er nog niet geoogst kan worden hebben veel families niet genoeg te eten. Ze hebben dan alleen de avondmaaltijd. Om te zorgen dat de kinderen wel 3 keer per dag eten, kunnen ze in het weeshuis meeeten. Dus komen ze daar elke dag met hun eigen bakjes aan. Alles wordt hier van plastic bakjes en bordjes gegeten (met de rechterhand uiteraard) of uit een plastic zakje. De mensen hier drinken het water dat uit de put komt en bewaard wordt in een grote ton bij het huis. Als wij westerlingen dat drinken hebben we direct diarree. Zij kunnen zo veel hebben. Vorige week heb ik de fout gemaakt door in het weeshuis mee te eten. Ik dacht nog, het heeft goed doorgekookt, maar dat heb ik geweten. Ik heb 5 dagen ernstige diarree gehad en daar ben ik nu van aan bet herstellen met behulp van imodium. Moet ik maar niet meer doen. Hier in het gezin wordt er apart voor mij gekookt. Ik eet noedels en rijst terwijl zij elke dag een deeg eten met saus of soep.

Ik kan het verschil met bet zuiden wel steeds duidelijk zien en voelen. Mensen hier zijn veel dankbaarder en zullen ook nooit om geld vragen. In bet zuiden deden ze niet anders. .ensen zij daar veel dwingerder, of het nou om geld, goederen of om aandacht gaat. Ik heb hier zaterdag een uur gewandeld wat heerlijk was en lekker rustig. Ik genoot van de ruimte, de vogels en vlinders en af en toe een vriendelijk groetend persoon. Maar iedereen liet me verder met rust. Ze wilden niet van alles van me. Hier is veel respect voor mensen die ouder zijn dan jij. Die worden ook gegroet door te buigen of door de knieën te gaan. En op alles wat ze zeggen moet je antwoorden met "naaaa". Ik weet alleen goeiemorgen en verder heb ik geen flauw idee wat ze zeggen. Maar ik zeg braaf naaaa en dan in het engels er een groet achteraan. Het grappige, maar tevens ook wel verdrietige, is dat in Ghana er 129 verschillende eigen talen zijn en die zijn zo verschillend dat ze elkaar niet kunnen verstaan. Onderling moeten ze dan ook in het engels praten en velen kunnen dat niet goed. Dus wat doe je dan, je blijft je hele leven in je eigen dorp of regio omdat je je anders niet verstaanbaar kan maken. Een van de vele problemen van Ghana.

Ik heb 4 dagen met veel plezier gewerkt in de kliniek, maar ik zit nu al 3 dagen thuis omdat ik vorige week bezoek kreeg van de health director van de klinieken van deze regio. Er was niet officieel toestemming aan hem gevraagd of ik daar mocht werken, en daar over was hij not amused. Dus totdat dat allemaal geregeld was mocht ik daar njet meer heen. Erg jammer. Gelukkig werd ik een dag later, en heel veel telefoontjes later, gebeld door hem dat het geregeld was en dat ik maandag weer mocht beginnen. Wij blij. Maar maandagmorgen belde hij weer dat er nu een andere dokter of zo nog een probleem had en dat ik toch nog niet mocht werken. En daar zit ik nu nog steeds op te wachten. Helaas. Ik kan eigenlijk in dit dorp helemaal niets en kan dus alleen in de middag 2 uurtjes naar het weeshuis als de kinderen uit school komen om met hen te praten, spelen en te zingen. Dat is voor mijn onrustige nederlandse karakter natuurlijk maar helemaal niets. Hoop dat hier snel verandering in komt. Gelukkig hebben ze op mijn verzoek een fiets opgeknapt en kan ik vanaf vandaag zelf op de fiets naar Nabari. Op de motor is het 25-30 minuten, dus met de fiets zal het wel 45 minuten of zo zijn. Ben benieuwd hoe me dat afgaat. Maar de vrijheid vind ik wel fijn. Nu ben ik zo afhankelijk van anderen wanneer ze tijd en zin hebben om me er heen te brengen en of er wel een motor beschikbaar is en ook nog met benzine er in. Want in een keer volgooien is er niet bij. Er gaat steeds maar genoeg in voor een ritje op en neer. Leven bij de dag ;)

Dat leven bij de dag doe ik trouwens ook wel hier. Niet te ver vooruit kijken want dingen veranderen steeds. Maar het is ook wel de manier voor mij om thuis niet zo veel te missen. Als ik bedenk dat ik nog bijna 5 weken hier zit dan is dat nog heel lang. Dus uit zelfbehoud en de mogelijkheid om er an te genieten kijk ik maar 1 dag vooruit. Net als een echte Afrikaan.

Tot gauw, hopelijk weer met verhalen uit de kliniek xxx