Ik had al verteld dat ik in Fetteh in het ziekenhuis in Hope Christian Hospital werkte. Ik heb er tot afgelopen vrijdag gewerkt en ben er toen redelijk boos en gefrustreerd gestopt. Er was weinig te doen voor me omdat er veel personeel rondloopt. In de Outpatient Department wel 10 verpleegkundigen en leerlingen per dienst. Ze verdelen 's ochtends het werk maar dan heeft een ieder nog heel weinig te doen. Ik werd eigenlijk overal buiten gehouden, inclusief uit de gesprekken omdat ze stug in het Twi bleven praten ipv Engels. Dat is niet leuk. Vrijdag was voor mij eigenlijk de druppel toen ik de hele dag Obruni (blanke) werd genoemd en over me werd gepraat. Ik was daar zo pissig over. Ik werd niet serieus genomen. Ik ben toen om 12 uur al weggegaan. Er waren daar maar een aantal aardige vpk die mij normaal behandelden e engels tegen me praten. Ik was ook erg geschrokken en ontzet over de opname van een jongetje van anderhalf met ernstige brandwonden door hete soep aan zijn hele linker arm en zij en plekjes over zijn lichaam. Het was al de dag ervoor gebeurd maar toen was hij alleen behandeld door de tradionele medicijnman met een zwart goedje. Dat was niet goed gegaan en het mannetje had zo veel pijn en de wonden zagen er verschrikkelijk uit. Hele handje opgezet. Echt verschrikkelijk.Maar niemand had haast om hem te helpen want ze waren boos op de moeder dat ze nu pas kwam en de medicijnman zijn werk had laten doen. Alsof dat kindje daar iets aan kan doen !! Ik kon toen eigenlijk alleen nog maar huilen, maar ze snappen tranen in Ghana niet. Dus ik liep het de hele dag weg te slikken. Blij toen ik daar weg kon.

'S middags weer lekker naar Mum's Care het weeshuis gegaan om daar met kinderen te spelen en te knuffelen. Ook geholpen met de kleintjes te badderen en aan te kleden. Daar wordt ik blij van. Zaterdag nog weer naar Mum's Care, maar nu samen met Niek, mijn nederlandse medevrijwilliger. En in de middag heerlijk naar het strand. Nu naar een strand bij het Sunflower Beach Resort waar we het strand, de zee en de palmbomen voor onszelf hadden. Heerlijk tot rust gekomen en mijn 3de boek uitgelezen. Ik heb er nog maar 2 dus moet ik het rustig aan doen voor de komende 7 weken. Zondag met Grace en Niek naar de kerkdienst. We waren er om 9 uur en gingen om 12 uur naar huis. Een lange zit maar wel een keer leuk om meegemaakt te hebben. Ze gaan helemaal in hun godverering op en daarna swingen door de kerk. Er moet tussendoor wel 5 keer geld worden gedoneerd. Het kost ieder lid 10% van zijn/haar inkomen.

Maandag zou ik beginnen in Senya Hospital maar die doen op maandag geen outreach (de wijken in) waar ik mee zou gaan. Ik was dus vrij. Ik ben 2 keer naar Mum's Care gegaan en heb samen met de verpleegkundige die daar de week ervoor was begonnen, gestart met ieder kind te controleren en in kaart te brengen. Maar 15 kinderen kunnen doen van de 66, dus daar is ze nog wel even mee bezig. Helaas was de voorraadkast bijna leeg en er moest eerst geld komen van Felicia, de eigenaresse, om nieuwe spullen en medicijnen te kopen. Tot die tijd konden we geen wonden verzorgen. Ik hoop dat dat snel geregeld wordt want er is veel nodig. Ook voor de gehandicapte kinderen die er wonen die mank lopen en hun voetjes over de vloer slepen. Zij hebben vaak open wonden. Eigenlijk moeten ze hun schoenen aanhouden, maar die trekken ze steeds uit.

Dinsdag begonnen in Senya Hospital en ik heb een hele leuke dag gehad. Samen met 3 verpleegkundigen een sloppenwijk in gegaan om daar een mobiel bureau neer te zetten. Ondertussen ben ik met 1 van hen langs alle huizen gegaan om moeders met kinderen tot 5 jaarop te roepen om naar de post te gaan. En die wijk was echt heel arm, straten en huizen slecht en hygiene ver te zoeken. Moeders gingen op zoek naar de groeiboekjes die je vaak als votjes in je handen krijgt. Kinderen krijgen hier heel veel vaccinaties en extra druppeltjes en vitamines om ze gezond te houden. De kinderen krijgen hier ook meestal 2-3 jaar borstvoeding, eigenlijk overal te pas en te onpas. Heel grappig en heel natuurlijk. Bij het verzamelpunt worden de kinderen bloot gewogen in een weegzak aan een haak in de boom. Daarna krijgen ze als ze daar aan toe zij hun druppels en inentingen. En er wordt hier enorm veel gedocumenteerd en heel veel grote boeken. Alles moet verantwoord kunnen worden. Daar gaat heel veel tijd in zitten en maakt het tevens voor mij ook wel lastig om alles te overzien. Maar wat opvallend is hoe blij en gezellig de mensen en kinderen hier zijn in hun armoedige bestaan. Maar ze weten natuurlijk ook vaak niet beter. Maar daar kunnen wij ook nog wat van leren.

In Senya staan 30 scholen die ook door deze outreach worden bezocht en voorgelicht. Kinderen krijgen daar allemaal een lichamelijk onderzoek incl ogentest. Maar ik heb nog geen ghanees kindje gezien met een bril. Er wordt dan ws weinig gedaan met gevonden afwijkingen omdat dat de verantwoordelijkheid is van de ouders. Ook schrok ik vandaag van de hoeveelheid kinderen die in die sloppenwijk niet naar school gaan. Er is dan geen geld voor en ze zij handig om op hun kleine broertjes en zusjes te passen. Dat is jammer want die kinderen krijgen geen enkele kans in dit leven.

Zo dat waren weer mijn belevenissen tot vandaag. Deze week ga ik nog mee op de outreachen rond Senya en vind dat erg leuk. Zaterdag ga ik verhuizen naar het Noorden van Ghana naar Wulugu. Ik ga er heen vliegen omdat ik niet zo'n zin had om een hele middag en nacht in de bus te zitten. Mijn volgende verhaal zal dan ook vanuit het noorden komen. Tot dan xx