Het is inmiddels woensdagavond en ik ben nu 1 1/2 week in Ghana. Vorige week woensdag ben ik afgezet bij mijn gastgezin dat bestaat uit Grace, een zeer volle luide maar gezellige en sociale vrouw. Haar zoon Albert woont niet meer hier maar is er nog wel vaak. Ik heb een ruime eigen kamer met een plafondventilator wat in deze warmte echt wel fijn is. Ik slaap onder een laken omdat ik graag wat over me heen heb liggen en onder mijn klamboe. Verder staat er in de kamer een tuintafeltje en een tuinstoel. Het zeil op de vloer is op meerdere plekken gescheurd en er leven hagedisjes in mijn kamer maar vooral grote op het dak. Die hoor je 's nachts en 's ochtends vroeg heen en weer rennen. Verder bestaat het gebouw uit een veranda, een woonkamer met tv (heel belangrijk want Grace is verslaafd aan bollywood soaps), haar slaapkamer, de keuken (waar ik bijna niet mag komen, alles wordt voor me gedaan), nog een kleinere slaapkamer en het badhok. En daar wil ik nog wel wat over kwijt. Midden in die ruimte van 2x2 m staat de wc pot en halverwege een laag muurtje. Stomend water is er niet dus in het douchgedeelte staat ook nog een enorme waterton. Die wordt elke middag gevuld door 2 jongens vanuit de kraan 4 huizen verderop. Natuurlijk met emmers op hun hoofd. Om te badderen doe je wat water in een emmer, doe daar detol bij en met een schepje doe je het koude water over je heen. Je wordt schoon, je voelt je fris maar je staat met 5 minuten weer buiten. Het toilet spoel je door door er water vanuit de ton in te gieten.

Gelukkig is er wel vaak stroom, dus opladen van telefoon gaat goed. Volgens Grace wordt het elektriciteitsnetwerk steeds beter. Eten doe ik in mijn eentje aan de tafel in de woonkamer vaak als de tv hard aanstaat. Die tv gaat trouwen bijna nooit uit ook niet als er een bespreking is of er is visite. Je praat gewoon wat harder ;) Met het eten en mijn darmen ging het tot afgelopen zondag goed. Daarna was het mis. Toch iets fout gegeten. Waterdunne ontlasting voor 4 dagen.Dus ik leef al 3 dagen op wit brood en fruit. Dat gaat goed, maar zo gauw ik wat anders eet is het weer mis. Wordt je wel heel slap van en dat samen met de warmte (30 graden) en werken, dat gaat niet altijd goed. Ik moet ook regelmatig een middagdutje doen. Ik snap nu die Zuid Europeanen wel.

Donderdag heb ik voor het eerst gewerkt in het Hope Christian Hospital in Fetteh, een dorpje verderop. Ik moet daar heen met de taxi. Met de "shared taxi" is dat niet heel duur, ongeveer 2 cedi 60 (ongeveer €0,60). Je moet alleen geduld hebben want hij gaat pas als hij vol is. Vaak zijn het hele krakkemikkige auto's, maar ze rijden. En vol is soms echt heel vol. Zoals gistermorgen zaten er 3 mannen voorin en ik achterin met 2 dames en 3 babies. Ik kreeg ook een baby op schoot ( wat ik natuurlijk helemaal niet erg vond ;)). De tweeling van bijna 1 jaar kreeg onderweg honger en doken de jurk van moeder in en zo lagen beiden heel tevreden te drinken.

In het ziekenhuis beginnen ze elke morgen met samen bidden en godsdienstige liederen zingen. En dat duurt 20 minuten. Daarna wordt het werk verdeeld. Er is een gedeelte voor zwangerschapszorg en een soort consultatiebureau voor kinderen onder 5 jaar en de kliniek. Daar komen mensen aan voor wondbehandeling en bij ziek en zeer. Er kunnen ook mensen opgenomen worden, in totaal ongeveer 13, maar als dat vol ligt gaan ze in de gangen verder. Daar liggen dan vaak hele zieke mensen in bed met alle drukte om hen heen. Ziektes die veel voorbij komen zijn malaria, hoge bloeddruk, infecties, diabetes en operaties als keizersnedes en liesbreuken. Daartussen worden ook kinderen opgenomen. Gelukkig mogen daar de moeders altijd bij blijven. Zij moeten zelf voor hun kind zorgen. De rest van de patiënten wordt ook door familie verzorgd ( incl het eten) maar dat mag alleen van 6.00-7.00 uur en van 15.00-16.30 uur. De verpleegkundigen zijn er alleen voor infusen en medicate. Ze zorgen eigenlijk niet voor de patiënten. Vind ik zelf heel lastig. Wij zijn zo anders gewend. Verpleegkundigen zetten hier zelf bij opname de infusen en spuiten zelfs rechtstreeks met een naald en spuit AB in de aderen.

Ik heb de eerste 3 dagen niet veel kunnen doen anders dan meekijken, luisteren naar veel Twi en gebrekkig engels en wat gegevens in de computer invoeren. Lange dagen omdat je alleen maar zit en weinig doet. Dat past niet zo bij me. Vandaag voor het eerst meer zelf gedaan. Meerdere wonden verzorgd en de leerlingen wat begeleid daarin. Vanmiddag een schokkende ervaring meegemaakt. Er werd een jongeman van 22 in kritieke toestand door zijn moeder en een man binnengebracht. In een rolstoel naar een bed op zaal gebracht. Het ging slecht met hem, ademde moeilijk. Terwijl wij met spoed een infuus probeerden in te brengen stopte hij met ademen. Hij is daar gewoon onder mijn handen overleden. En terwijl in zijn zwakke pols nog voelde liep de rest al weg, zo van "he is gone". Hij heeft daar 1 1/2 uur zo gelegen voordat de familie erbij werd gehaald en hij verzorgd werd om mee naar huis te worden genomen. Dit hakte er bij mij erg in. En dit komt nauwelijks in het ziekenhuis voor en toch werd er zo koel op de dood gereageerd. Blijkbaar gaan ze er hier anders mee om. Toen ik thuis kwam was ik blij dat ik er met mijn nieuwe huisgenoot Niek, een andere nederlandse vrijwilliger over kon praten. Hij blijft maar 2 weken, maar het is wel gezellig samen. Hij doet een voetbalproject en geeft les op een school.

Dit zijn voor nu even mijn belevenissen in mijn doordeweekse bestaan. Volgende keer zal ik meer vertellen over mijn weekenden en het Ghanese leven. Ik hoop morgen of vrijdag ook nog een bevalling mee te mogen maken en hem wellicht zelfstandig ( met wat hulp van de verloskundige) te mogen uitvoeren. Lijkt me ook een bijzondere ervaring.

Tot gauw xx