Ik hoop dat het gaat lukkem dit te plaatsen. Ik type dit op mijn mobiel met een verbinding die me vaak in de steek laat of heel erg traag is. Gisteren tijdens de tour door Accra zouden we naar een internetcafe gaan, maar men zei dat dat zonde van de tijd zou zijn. Goed mijn verhaal tot nu toe. Zondag vroeg naar Schiphol in de dichte mist. Ik was best zenuwachtig en het afscheid van Arthur en de kinderen was niet makkelijk. Ik vloog eerste naar Lissabon en die eerste vlucht heb bijna alleen maar gehuild. Waarom wilde ik dit ook weer zo graag??? De 2de helft ging beter met allemaal Ghanese mensen in het vliegtuig. Kom je een beetje in de stemming ;) Ik was wel blij dat ik niemand direct naast me had. Had ik wat meer ruimte. 2 rjjen voor me zat een oude Ghanese dame met klompvoeten, een rauwe schreeuwstem en de hele weg haar buurvrouw te commanderen om dingen voor haar te pakken en te hoesten en te roggelen. Ik was dus blij dat ik daar niet 5 1/2 uur naast zat. Op het vliegveld in Accra kwam 1 koffer van mij maar niet. Begint lekker, maar ik was niet de enige. Bleek er na 3 keer vragen nog een kar te staan. Gelukkig. Ik werd keurig opgehaald door William, de Ghanese chauffeur van de organisatie. Tijdens een rit van een uur door Accra naar Kasoa, waar hij veel vertelde ik mijn ogen uitkeek, kwamen we aan bij het Richmans hotel. Ergens in een achterafstraatje, maar een keurig hotel. Ik was die middag en avond nog alleen. Later zouden 5 Zweedse dames ook komen. Ik was echter heel moe an een lange dag en 2 uur tijdsverschil, dus ben ik 19.30 uur al gaan slapen. Na een goede nacht om 7.15 uur ontbijt met de zweden. Aardige meiden waarbij gelukkig ook 2 wat oudere dames zaten van 45 en 37. Ik was al bang dat ik 3 dagen zat opgescheept met 5 hoogblonde te jonge meisjes, maar in werkelijkheid was de blondste van allemaal. We kregen eerst van Tina, de programmaleidster in Ghana, les in wat we konden verwachten, zien en waar we ons aan moesten houden. De cross cultural stuff. En Ghana is a very safe country but.... en dan kwam er een waslijst met wat we niet mochten. Niet alleen naar het strand, niet na 22 uur buiten, niet je bagage alleen laten, hou altijd je kamer deur op slot, maar .... Ghana is a very safe country; ) 's middags gingen we op pad met een busje. Naar Kokrobite Beach voor lunch, ghanees dansen en de bongo' s leren bespelen. Was grappig maar best lastig. Nog even een duik in de zee met allemaal starende ghanesen om ons heen en terug de gekte van Accra in. Onderweg een ghanese simkaart gekocht en internet- en bel tegoed zodat ik online was. Fijn. Douchen is ook een belevenis want uit het staaltje water dat warm is uit de tank op het dak, daar wordt je nauwelijks nat van. Dus de emmer vol laten lopen en met een klein kommetje jezelf begieten. Maar het werkt en je voelt je weer heerlijk schoon. Het hotel was op ons na leeg maar doordat we met zijn zessen waren was het oke. Het personeel, ik denk 5 keer zo veel dan gasten, was erg vriendelijk en behulpzaam. Ik heb daar ook al mijn eerste vriendinnetje, Regina. Zei zorgde voor ons eten en mijn thee 's avonds. Gisteravond wachtte ze me op en liep mee naar boven. Ze wilde mijn telefoonnummer want ze had nooit een Nederlands nummer gehad. Tuurlijk, moet ze alleen 2 maanden wachte want ik heb een ander nummer hier. Dinsdag volgde de rondtoer per busje door Accra, maar toen was ik de stad wel zat. Het is er vol, druk, stoffig en luidruchtig. Wel heb ik mijn eerste souvenirs gescoord, een kunstwerk en een ghanese jurk. Ik heb voor mijn werk in de ziekenhuizen meer jurken nodig. Vanmorgen om 8 uur stonden we klaar om naar de diverse projecten gebracht te worden. Onderweg zijn we even bij Mum's Care, het weeshuis waar Dewi zat, gestopt en Lizzy een knuffel gegeven. De kinderen zaten op school dus die zie ik later wel. Toen door naar Senya Bereku naar mijn gastgezin. Grace en zoon Albert van 31. Erg aardig, vrolijk en gezellig allebei. Eerst even langs de beide klinieken om kennis te maken, maar de hoofd dokter was er niet. Morgen om 8 uur moet ik me weer melden in the Village of Hope kliniek. Nog kort lang het Senya kliniek waar opvallend veel zwangere buiken rondliepen, naar een hele chagerijnige hoofdverpleegkundige. Grace vroeg voorzichtig of ik hier echt heen wilde, want die vrouw was niet aardig. We zullen wel zien. Volgende week misschien. Thuis heeft Grace heerlijk voor me gekookt en dan moet je dat alleen opeten in de woonkamer. Zelf eten ze wanneer het ze uitkomt. Ik kreeg yam met vis en een rode groentesaus. Het was lekker, maar volgens Grace heb ik niet genoeg gegeten. Ik moet net zulke billen hebben als zij voor ik wegga (over 3 weken) haha. Echt niet. Op de foto's zal je zien dat ik dat echt niet wil. Dus mijn volgende verhaal zal zijn over mijn ziekenhuis ervaringen. Nu ga ik lekker wandelen naar het strand. Tot gauw xxx