Wulugu en Nabari kliniek en weeshuis

Ik ben nu ruim een week in het noorden van Ghana. Wulugu is echt een klein dorpje waar heel weinig valt te beleven. Mijn gastmoeder Memuna is gekozen door de kerk om haar dorp te vertegenwoordigen. Met als gevolg dat hier de hele dag veel mensen in en uit lopen. De meesten om te praten of te groeten maar ook mensen die veld komen halen voor eten. Memuna heeft een vroot hart voor iedereen. En om nou te zeggen dat ze zelf rijk is, nee. Voor de ghanese begrippen in deze regio misschien wel, maar ook hier wordt suiker per dag in een minizakje gekocht en theezakjes per stuk. Maar wat ze heeft deelt ze met haar gezin en met de rest van het dorp. Daarnaast is het weeshuis haar verantwoordelijkheid en daar moeten ook 3 maaltijden per dag gekookt worden. Dat is op het moment wel haar grootste zorg. Dat kost veel en is niet altijd voorradig. Naast dat ze eten geeft aan de weeskinderen zelf, zorgt het weeshuis ook dat de kinderen die in de buurt wonen en naar het schooltje van het weeshuis gaan ook ontbijt en lunch krijgen. Omdat het nu het einde van de regentijd is en er nog niet geoogst kan worden hebben veel families niet genoeg te eten. Ze hebben dan alleen de avondmaaltijd. Om te zorgen dat de kinderen wel 3 keer per dag eten, kunnen ze in het weeshuis meeeten. Dus komen ze daar elke dag met hun eigen bakjes aan. Alles wordt hier van plastic bakjes en bordjes gegeten (met de rechterhand uiteraard) of uit een plastic zakje. De mensen hier drinken het water dat uit de put komt en bewaard wordt in een grote ton bij het huis. Als wij westerlingen dat drinken hebben we direct diarree. Zij kunnen zo veel hebben. Vorige week heb ik de fout gemaakt door in het weeshuis mee te eten. Ik dacht nog, het heeft goed doorgekookt, maar dat heb ik geweten. Ik heb 5 dagen ernstige diarree gehad en daar ben ik nu van aan bet herstellen met behulp van imodium. Moet ik maar niet meer doen. Hier in het gezin wordt er apart voor mij gekookt. Ik eet noedels en rijst terwijl zij elke dag een deeg eten met saus of soep.

Ik kan het verschil met bet zuiden wel steeds duidelijk zien en voelen. Mensen hier zijn veel dankbaarder en zullen ook nooit om geld vragen. In bet zuiden deden ze niet anders. .ensen zij daar veel dwingerder, of het nou om geld, goederen of om aandacht gaat. Ik heb hier zaterdag een uur gewandeld wat heerlijk was en lekker rustig. Ik genoot van de ruimte, de vogels en vlinders en af en toe een vriendelijk groetend persoon. Maar iedereen liet me verder met rust. Ze wilden niet van alles van me. Hier is veel respect voor mensen die ouder zijn dan jij. Die worden ook gegroet door te buigen of door de knieën te gaan. En op alles wat ze zeggen moet je antwoorden met "naaaa". Ik weet alleen goeiemorgen en verder heb ik geen flauw idee wat ze zeggen. Maar ik zeg braaf naaaa en dan in het engels er een groet achteraan. Het grappige, maar tevens ook wel verdrietige, is dat in Ghana er 129 verschillende eigen talen zijn en die zijn zo verschillend dat ze elkaar niet kunnen verstaan. Onderling moeten ze dan ook in het engels praten en velen kunnen dat niet goed. Dus wat doe je dan, je blijft je hele leven in je eigen dorp of regio omdat je je anders niet verstaanbaar kan maken. Een van de vele problemen van Ghana.

Ik heb 4 dagen met veel plezier gewerkt in de kliniek, maar ik zit nu al 3 dagen thuis omdat ik vorige week bezoek kreeg van de health director van de klinieken van deze regio. Er was niet officieel toestemming aan hem gevraagd of ik daar mocht werken, en daar over was hij not amused. Dus totdat dat allemaal geregeld was mocht ik daar njet meer heen. Erg jammer. Gelukkig werd ik een dag later, en heel veel telefoontjes later, gebeld door hem dat het geregeld was en dat ik maandag weer mocht beginnen. Wij blij. Maar maandagmorgen belde hij weer dat er nu een andere dokter of zo nog een probleem had en dat ik toch nog niet mocht werken. En daar zit ik nu nog steeds op te wachten. Helaas. Ik kan eigenlijk in dit dorp helemaal niets en kan dus alleen in de middag 2 uurtjes naar het weeshuis als de kinderen uit school komen om met hen te praten, spelen en te zingen. Dat is voor mijn onrustige nederlandse karakter natuurlijk maar helemaal niets. Hoop dat hier snel verandering in komt. Gelukkig hebben ze op mijn verzoek een fiets opgeknapt en kan ik vanaf vandaag zelf op de fiets naar Nabari. Op de motor is het 25-30 minuten, dus met de fiets zal het wel 45 minuten of zo zijn. Ben benieuwd hoe me dat afgaat. Maar de vrijheid vind ik wel fijn. Nu ben ik zo afhankelijk van anderen wanneer ze tijd en zin hebben om me er heen te brengen en of er wel een motor beschikbaar is en ook nog met benzine er in. Want in een keer volgooien is er niet bij. Er gaat steeds maar genoeg in voor een ritje op en neer. Leven bij de dag ;)

Dat leven bij de dag doe ik trouwens ook wel hier. Niet te ver vooruit kijken want dingen veranderen steeds. Maar het is ook wel de manier voor mij om thuis niet zo veel te missen. Als ik bedenk dat ik nog bijna 5 weken hier zit dan is dat nog heel lang. Dus uit zelfbehoud en de mogelijkheid om er an te genieten kijk ik maar 1 dag vooruit. Net als een echte Afrikaan.

Tot gauw, hopelijk weer met verhalen uit de kliniek xxx

verhuizing van het zuiden naar het noorden

Na 3 dagen mee te zijn geweest op outreach in Senya, wist ik precies hoe het daar werkte. Ik kon en mocht alleen zelf niet veel doen. Ja babies wegen en de groeicurve bijwerken. Vrijdag was mijn laatste dag in het zuiden, dus trakteerde ik mezelf op een ochtendje strand. Ik ben gewandeld in 45 minuten naar het Sunflowers Beach Resort, lekker pootje gebaad want de golven waren hoog en stroming erg sterk en heerlijk op mijn bedje onder de parasol en in de zon gelegen en liggen lezen. De zon wat onderschat want ben wat verbrand op mijn bovenbenen en scheenbenen. Toen nog terug naar huis gewandeld maar dat was erg warm. Daar had ik bij thuiskomst dus ook wel last van. Ik was wat oververhit. Even afgekoeld met koude waterzakjes en mijn waaier. Na een uurtje ging het wel weer en ben in naar Mum's Care gelopen om daar voorlopig afscheid te nemen van iedereen.

Zaterdag naar het vliegveld in Accra samen met Niek. Hij vloog terug naar huis en ik naar Tamale in het noorden. Daar aangekomen nog bijna 2 uur met de auto naar Wulugu, nog noordelijker. Gelukkig wel in een auto met airco want het is hier nog warmer. 35 graden. Bij mijn nieuwe gastgezin aangekomen kreeg ik toch wel een beetje een shock. Het is hier veel primitiever dan in het zuiden. Toilet is een gat in de grond, douchen achter een 90 cm hoog muurtje geflankeerd door kakkerlakken en torretjes, die torretjes rennen ook door mijn kamer. Het leven speelt zich hier af op de binnenplaats waar op kooltjes wordt gekookt, deuren scheef in de kozijnen hangen, er vaak geen licht is, kinderen op de grond eten uit een bakje met hun hand. Er is hier sprake van een extended family, er woont hier van alles en iedereen looot hier de hele dag in en uit. Memuna is de spil, zij heeft een man en 5 kinderen die bijna allemaal al volwassen zijn. Dan woont hier nog haar broer, een vrouw met 2 kinderen, schoondochter, nichtje van 5 jaar waar de eigen moeder niet meer voor kan zorgen en 2 neven. Sommigen slapen op een matras op de grond die zijn beste tijd wel heeft gehad, anderen hebben wel een bed. Ik gelukkig ook en met mijn eigen beddengoed en mijn klamboe heb ik hier mijn eigen veilige nestje. Dat is wel fijn. Zondag vooral aan de warmte en mijn nieuwe omgeving gaan wennen. Maandag naar Nabari, 20 minuten op de scooter of motor, waar het weeshuis en schooltje van Memuna staat en daarbij een kliniek die nu anderhalf jaar bestaat. Er is daar geen dokter in dienst alleen een vroedvrouw, Patience, verpleegkundige Humbel en nog 3 ondersteunend personeel. Ik mocht gelijk van alles doen want ik was ten slotte de gediplomeerd verpleegkundige. Dat houdt ook echt in dat ik hier anamneses afneem, diagnoses stel, medicatie voorschrijf en meegeef, het dosier schrijf, injecties geef, malariatesten afneem en infusen inbreng. Ik heb dinsdag zelfs samen met de vroedvrouw het lichamelijk onderzoek bij een swangere van 30 weken gedaan. Ik vind het erg leuk en ben ook blij dat ik eindelijk wat kan en mag doen. Ze hebben wel erg veel vertrouwen in me. Vandaag ook samen met de anderen 3 vrouwen die na elkaar onwel werden opgevangen, infusen gegeven en medicatie. Omdat wij alleen een kliniek zijn kunnen ze daar niet echt opgenomen worden. Ze werden per ambulance vervoerd naar WaleWale de dichtstbijzijnde plaats met een ziekenhuis. Met al die vrouwen die flauw vielen, was iedereen gedreven en begaan om ze goed te behandelen. Heel anders dan in Senya. Maar we werden er ook wel lacherig van en vroegen ons af wat er vandaag in de lucht hing.

Ik heb nog niet veel tijd kunnen doorbrengen met de weeskinderen, maar dat komt de komende weken wel goed. Ik ben al druk aan het bedenken wat ik met ze kan doen maar ook hoe ik ze kan helpen met diensten (schilderen) en goederen (kleding, verbandmiddelen, nieuwe en extra bedden en nieuwe matrassen). Ik heb hier nog genoeg te doen de komende tijd.

Het eten hier is weer anders dan in het zuiden. Ik krijg vrijwilligers eten als rijst en noedels, maar zelf eten ze veel pap en een bloembrei met soep of saus. Bijna geen groente en fruit. Voor mij hebben ze vandaag speciaal fruit gehaald, want dat miste ik wel erg. Watermeloen, banaantjes, ananas en sinaasappels zijn hier volop en goedkoop. Zo houd ik het wel vol met zelfgebakken brood de komende 5 weken.

Tot mijn volgende verhaal. Dikke kus, Inge

2 1/2 week in het zuiden in Senya

Ik had al verteld dat ik in Fetteh in het ziekenhuis in Hope Christian Hospital werkte. Ik heb er tot afgelopen vrijdag gewerkt en ben er toen redelijk boos en gefrustreerd gestopt. Er was weinig te doen voor me omdat er veel personeel rondloopt. In de Outpatient Department wel 10 verpleegkundigen en leerlingen per dienst. Ze verdelen 's ochtends het werk maar dan heeft een ieder nog heel weinig te doen. Ik werd eigenlijk overal buiten gehouden, inclusief uit de gesprekken omdat ze stug in het Twi bleven praten ipv Engels. Dat is niet leuk. Vrijdag was voor mij eigenlijk de druppel toen ik de hele dag Obruni (blanke) werd genoemd en over me werd gepraat. Ik was daar zo pissig over. Ik werd niet serieus genomen. Ik ben toen om 12 uur al weggegaan. Er waren daar maar een aantal aardige vpk die mij normaal behandelden e engels tegen me praten. Ik was ook erg geschrokken en ontzet over de opname van een jongetje van anderhalf met ernstige brandwonden door hete soep aan zijn hele linker arm en zij en plekjes over zijn lichaam. Het was al de dag ervoor gebeurd maar toen was hij alleen behandeld door de tradionele medicijnman met een zwart goedje. Dat was niet goed gegaan en het mannetje had zo veel pijn en de wonden zagen er verschrikkelijk uit. Hele handje opgezet. Echt verschrikkelijk.Maar niemand had haast om hem te helpen want ze waren boos op de moeder dat ze nu pas kwam en de medicijnman zijn werk had laten doen. Alsof dat kindje daar iets aan kan doen !! Ik kon toen eigenlijk alleen nog maar huilen, maar ze snappen tranen in Ghana niet. Dus ik liep het de hele dag weg te slikken. Blij toen ik daar weg kon.

'S middags weer lekker naar Mum's Care het weeshuis gegaan om daar met kinderen te spelen en te knuffelen. Ook geholpen met de kleintjes te badderen en aan te kleden. Daar wordt ik blij van. Zaterdag nog weer naar Mum's Care, maar nu samen met Niek, mijn nederlandse medevrijwilliger. En in de middag heerlijk naar het strand. Nu naar een strand bij het Sunflower Beach Resort waar we het strand, de zee en de palmbomen voor onszelf hadden. Heerlijk tot rust gekomen en mijn 3de boek uitgelezen. Ik heb er nog maar 2 dus moet ik het rustig aan doen voor de komende 7 weken. Zondag met Grace en Niek naar de kerkdienst. We waren er om 9 uur en gingen om 12 uur naar huis. Een lange zit maar wel een keer leuk om meegemaakt te hebben. Ze gaan helemaal in hun godverering op en daarna swingen door de kerk. Er moet tussendoor wel 5 keer geld worden gedoneerd. Het kost ieder lid 10% van zijn/haar inkomen.

Maandag zou ik beginnen in Senya Hospital maar die doen op maandag geen outreach (de wijken in) waar ik mee zou gaan. Ik was dus vrij. Ik ben 2 keer naar Mum's Care gegaan en heb samen met de verpleegkundige die daar de week ervoor was begonnen, gestart met ieder kind te controleren en in kaart te brengen. Maar 15 kinderen kunnen doen van de 66, dus daar is ze nog wel even mee bezig. Helaas was de voorraadkast bijna leeg en er moest eerst geld komen van Felicia, de eigenaresse, om nieuwe spullen en medicijnen te kopen. Tot die tijd konden we geen wonden verzorgen. Ik hoop dat dat snel geregeld wordt want er is veel nodig. Ook voor de gehandicapte kinderen die er wonen die mank lopen en hun voetjes over de vloer slepen. Zij hebben vaak open wonden. Eigenlijk moeten ze hun schoenen aanhouden, maar die trekken ze steeds uit.

Dinsdag begonnen in Senya Hospital en ik heb een hele leuke dag gehad. Samen met 3 verpleegkundigen een sloppenwijk in gegaan om daar een mobiel bureau neer te zetten. Ondertussen ben ik met 1 van hen langs alle huizen gegaan om moeders met kinderen tot 5 jaarop te roepen om naar de post te gaan. En die wijk was echt heel arm, straten en huizen slecht en hygiene ver te zoeken. Moeders gingen op zoek naar de groeiboekjes die je vaak als votjes in je handen krijgt. Kinderen krijgen hier heel veel vaccinaties en extra druppeltjes en vitamines om ze gezond te houden. De kinderen krijgen hier ook meestal 2-3 jaar borstvoeding, eigenlijk overal te pas en te onpas. Heel grappig en heel natuurlijk. Bij het verzamelpunt worden de kinderen bloot gewogen in een weegzak aan een haak in de boom. Daarna krijgen ze als ze daar aan toe zij hun druppels en inentingen. En er wordt hier enorm veel gedocumenteerd en heel veel grote boeken. Alles moet verantwoord kunnen worden. Daar gaat heel veel tijd in zitten en maakt het tevens voor mij ook wel lastig om alles te overzien. Maar wat opvallend is hoe blij en gezellig de mensen en kinderen hier zijn in hun armoedige bestaan. Maar ze weten natuurlijk ook vaak niet beter. Maar daar kunnen wij ook nog wat van leren.

In Senya staan 30 scholen die ook door deze outreach worden bezocht en voorgelicht. Kinderen krijgen daar allemaal een lichamelijk onderzoek incl ogentest. Maar ik heb nog geen ghanees kindje gezien met een bril. Er wordt dan ws weinig gedaan met gevonden afwijkingen omdat dat de verantwoordelijkheid is van de ouders. Ook schrok ik vandaag van de hoeveelheid kinderen die in die sloppenwijk niet naar school gaan. Er is dan geen geld voor en ze zij handig om op hun kleine broertjes en zusjes te passen. Dat is jammer want die kinderen krijgen geen enkele kans in dit leven.

Zo dat waren weer mijn belevenissen tot vandaag. Deze week ga ik nog mee op de outreachen rond Senya en vind dat erg leuk. Zaterdag ga ik verhuizen naar het Noorden van Ghana naar Wulugu. Ik ga er heen vliegen omdat ik niet zo'n zin had om een hele middag en nacht in de bus te zitten. Mijn volgende verhaal zal dan ook vanuit het noorden komen. Tot dan xx

1 week in mijn gastgezin en werken

Het is inmiddels woensdagavond en ik ben nu 1 1/2 week in Ghana. Vorige week woensdag ben ik afgezet bij mijn gastgezin dat bestaat uit Grace, een zeer volle luide maar gezellige en sociale vrouw. Haar zoon Albert woont niet meer hier maar is er nog wel vaak. Ik heb een ruime eigen kamer met een plafondventilator wat in deze warmte echt wel fijn is. Ik slaap onder een laken omdat ik graag wat over me heen heb liggen en onder mijn klamboe. Verder staat er in de kamer een tuintafeltje en een tuinstoel. Het zeil op de vloer is op meerdere plekken gescheurd en er leven hagedisjes in mijn kamer maar vooral grote op het dak. Die hoor je 's nachts en 's ochtends vroeg heen en weer rennen. Verder bestaat het gebouw uit een veranda, een woonkamer met tv (heel belangrijk want Grace is verslaafd aan bollywood soaps), haar slaapkamer, de keuken (waar ik bijna niet mag komen, alles wordt voor me gedaan), nog een kleinere slaapkamer en het badhok. En daar wil ik nog wel wat over kwijt. Midden in die ruimte van 2x2 m staat de wc pot en halverwege een laag muurtje. Stomend water is er niet dus in het douchgedeelte staat ook nog een enorme waterton. Die wordt elke middag gevuld door 2 jongens vanuit de kraan 4 huizen verderop. Natuurlijk met emmers op hun hoofd. Om te badderen doe je wat water in een emmer, doe daar detol bij en met een schepje doe je het koude water over je heen. Je wordt schoon, je voelt je fris maar je staat met 5 minuten weer buiten. Het toilet spoel je door door er water vanuit de ton in te gieten.

Gelukkig is er wel vaak stroom, dus opladen van telefoon gaat goed. Volgens Grace wordt het elektriciteitsnetwerk steeds beter. Eten doe ik in mijn eentje aan de tafel in de woonkamer vaak als de tv hard aanstaat. Die tv gaat trouwen bijna nooit uit ook niet als er een bespreking is of er is visite. Je praat gewoon wat harder ;) Met het eten en mijn darmen ging het tot afgelopen zondag goed. Daarna was het mis. Toch iets fout gegeten. Waterdunne ontlasting voor 4 dagen.Dus ik leef al 3 dagen op wit brood en fruit. Dat gaat goed, maar zo gauw ik wat anders eet is het weer mis. Wordt je wel heel slap van en dat samen met de warmte (30 graden) en werken, dat gaat niet altijd goed. Ik moet ook regelmatig een middagdutje doen. Ik snap nu die Zuid Europeanen wel.

Donderdag heb ik voor het eerst gewerkt in het Hope Christian Hospital in Fetteh, een dorpje verderop. Ik moet daar heen met de taxi. Met de "shared taxi" is dat niet heel duur, ongeveer 2 cedi 60 (ongeveer €0,60). Je moet alleen geduld hebben want hij gaat pas als hij vol is. Vaak zijn het hele krakkemikkige auto's, maar ze rijden. En vol is soms echt heel vol. Zoals gistermorgen zaten er 3 mannen voorin en ik achterin met 2 dames en 3 babies. Ik kreeg ook een baby op schoot ( wat ik natuurlijk helemaal niet erg vond ;)). De tweeling van bijna 1 jaar kreeg onderweg honger en doken de jurk van moeder in en zo lagen beiden heel tevreden te drinken.

In het ziekenhuis beginnen ze elke morgen met samen bidden en godsdienstige liederen zingen. En dat duurt 20 minuten. Daarna wordt het werk verdeeld. Er is een gedeelte voor zwangerschapszorg en een soort consultatiebureau voor kinderen onder 5 jaar en de kliniek. Daar komen mensen aan voor wondbehandeling en bij ziek en zeer. Er kunnen ook mensen opgenomen worden, in totaal ongeveer 13, maar als dat vol ligt gaan ze in de gangen verder. Daar liggen dan vaak hele zieke mensen in bed met alle drukte om hen heen. Ziektes die veel voorbij komen zijn malaria, hoge bloeddruk, infecties, diabetes en operaties als keizersnedes en liesbreuken. Daartussen worden ook kinderen opgenomen. Gelukkig mogen daar de moeders altijd bij blijven. Zij moeten zelf voor hun kind zorgen. De rest van de patiënten wordt ook door familie verzorgd ( incl het eten) maar dat mag alleen van 6.00-7.00 uur en van 15.00-16.30 uur. De verpleegkundigen zijn er alleen voor infusen en medicate. Ze zorgen eigenlijk niet voor de patiënten. Vind ik zelf heel lastig. Wij zijn zo anders gewend. Verpleegkundigen zetten hier zelf bij opname de infusen en spuiten zelfs rechtstreeks met een naald en spuit AB in de aderen.

Ik heb de eerste 3 dagen niet veel kunnen doen anders dan meekijken, luisteren naar veel Twi en gebrekkig engels en wat gegevens in de computer invoeren. Lange dagen omdat je alleen maar zit en weinig doet. Dat past niet zo bij me. Vandaag voor het eerst meer zelf gedaan. Meerdere wonden verzorgd en de leerlingen wat begeleid daarin. Vanmiddag een schokkende ervaring meegemaakt. Er werd een jongeman van 22 in kritieke toestand door zijn moeder en een man binnengebracht. In een rolstoel naar een bed op zaal gebracht. Het ging slecht met hem, ademde moeilijk. Terwijl wij met spoed een infuus probeerden in te brengen stopte hij met ademen. Hij is daar gewoon onder mijn handen overleden. En terwijl in zijn zwakke pols nog voelde liep de rest al weg, zo van "he is gone". Hij heeft daar 1 1/2 uur zo gelegen voordat de familie erbij werd gehaald en hij verzorgd werd om mee naar huis te worden genomen. Dit hakte er bij mij erg in. En dit komt nauwelijks in het ziekenhuis voor en toch werd er zo koel op de dood gereageerd. Blijkbaar gaan ze er hier anders mee om. Toen ik thuis kwam was ik blij dat ik er met mijn nieuwe huisgenoot Niek, een andere nederlandse vrijwilliger over kon praten. Hij blijft maar 2 weken, maar het is wel gezellig samen. Hij doet een voetbalproject en geeft les op een school.

Dit zijn voor nu even mijn belevenissen in mijn doordeweekse bestaan. Volgende keer zal ik meer vertellen over mijn weekenden en het Ghanese leven. Ik hoop morgen of vrijdag ook nog een bevalling mee te mogen maken en hem wellicht zelfstandig ( met wat hulp van de verloskundige) te mogen uitvoeren. Lijkt me ook een bijzondere ervaring.

Tot gauw xx

4 dagen in Ghana

Ik hoop dat het gaat lukkem dit te plaatsen. Ik type dit op mijn mobiel met een verbinding die me vaak in de steek laat of heel erg traag is. Gisteren tijdens de tour door Accra zouden we naar een internetcafe gaan, maar men zei dat dat zonde van de tijd zou zijn. Goed mijn verhaal tot nu toe. Zondag vroeg naar Schiphol in de dichte mist. Ik was best zenuwachtig en het afscheid van Arthur en de kinderen was niet makkelijk. Ik vloog eerste naar Lissabon en die eerste vlucht heb bijna alleen maar gehuild. Waarom wilde ik dit ook weer zo graag??? De 2de helft ging beter met allemaal Ghanese mensen in het vliegtuig. Kom je een beetje in de stemming ;) Ik was wel blij dat ik niemand direct naast me had. Had ik wat meer ruimte. 2 rjjen voor me zat een oude Ghanese dame met klompvoeten, een rauwe schreeuwstem en de hele weg haar buurvrouw te commanderen om dingen voor haar te pakken en te hoesten en te roggelen. Ik was dus blij dat ik daar niet 5 1/2 uur naast zat. Op het vliegveld in Accra kwam 1 koffer van mij maar niet. Begint lekker, maar ik was niet de enige. Bleek er na 3 keer vragen nog een kar te staan. Gelukkig. Ik werd keurig opgehaald door William, de Ghanese chauffeur van de organisatie. Tijdens een rit van een uur door Accra naar Kasoa, waar hij veel vertelde ik mijn ogen uitkeek, kwamen we aan bij het Richmans hotel. Ergens in een achterafstraatje, maar een keurig hotel. Ik was die middag en avond nog alleen. Later zouden 5 Zweedse dames ook komen. Ik was echter heel moe an een lange dag en 2 uur tijdsverschil, dus ben ik 19.30 uur al gaan slapen. Na een goede nacht om 7.15 uur ontbijt met de zweden. Aardige meiden waarbij gelukkig ook 2 wat oudere dames zaten van 45 en 37. Ik was al bang dat ik 3 dagen zat opgescheept met 5 hoogblonde te jonge meisjes, maar in werkelijkheid was de blondste van allemaal. We kregen eerst van Tina, de programmaleidster in Ghana, les in wat we konden verwachten, zien en waar we ons aan moesten houden. De cross cultural stuff. En Ghana is a very safe country but.... en dan kwam er een waslijst met wat we niet mochten. Niet alleen naar het strand, niet na 22 uur buiten, niet je bagage alleen laten, hou altijd je kamer deur op slot, maar .... Ghana is a very safe country; ) 's middags gingen we op pad met een busje. Naar Kokrobite Beach voor lunch, ghanees dansen en de bongo' s leren bespelen. Was grappig maar best lastig. Nog even een duik in de zee met allemaal starende ghanesen om ons heen en terug de gekte van Accra in. Onderweg een ghanese simkaart gekocht en internet- en bel tegoed zodat ik online was. Fijn. Douchen is ook een belevenis want uit het staaltje water dat warm is uit de tank op het dak, daar wordt je nauwelijks nat van. Dus de emmer vol laten lopen en met een klein kommetje jezelf begieten. Maar het werkt en je voelt je weer heerlijk schoon. Het hotel was op ons na leeg maar doordat we met zijn zessen waren was het oke. Het personeel, ik denk 5 keer zo veel dan gasten, was erg vriendelijk en behulpzaam. Ik heb daar ook al mijn eerste vriendinnetje, Regina. Zei zorgde voor ons eten en mijn thee 's avonds. Gisteravond wachtte ze me op en liep mee naar boven. Ze wilde mijn telefoonnummer want ze had nooit een Nederlands nummer gehad. Tuurlijk, moet ze alleen 2 maanden wachte want ik heb een ander nummer hier. Dinsdag volgde de rondtoer per busje door Accra, maar toen was ik de stad wel zat. Het is er vol, druk, stoffig en luidruchtig. Wel heb ik mijn eerste souvenirs gescoord, een kunstwerk en een ghanese jurk. Ik heb voor mijn werk in de ziekenhuizen meer jurken nodig. Vanmorgen om 8 uur stonden we klaar om naar de diverse projecten gebracht te worden. Onderweg zijn we even bij Mum's Care, het weeshuis waar Dewi zat, gestopt en Lizzy een knuffel gegeven. De kinderen zaten op school dus die zie ik later wel. Toen door naar Senya Bereku naar mijn gastgezin. Grace en zoon Albert van 31. Erg aardig, vrolijk en gezellig allebei. Eerst even langs de beide klinieken om kennis te maken, maar de hoofd dokter was er niet. Morgen om 8 uur moet ik me weer melden in the Village of Hope kliniek. Nog kort lang het Senya kliniek waar opvallend veel zwangere buiken rondliepen, naar een hele chagerijnige hoofdverpleegkundige. Grace vroeg voorzichtig of ik hier echt heen wilde, want die vrouw was niet aardig. We zullen wel zien. Volgende week misschien. Thuis heeft Grace heerlijk voor me gekookt en dan moet je dat alleen opeten in de woonkamer. Zelf eten ze wanneer het ze uitkomt. Ik kreeg yam met vis en een rode groentesaus. Het was lekker, maar volgens Grace heb ik niet genoeg gegeten. Ik moet net zulke billen hebben als zij voor ik wegga (over 3 weken) haha. Echt niet. Op de foto's zal je zien dat ik dat echt niet wil. Dus mijn volgende verhaal zal zijn over mijn ziekenhuis ervaringen. Nu ga ik lekker wandelen naar het strand. Tot gauw xxx

nog 6 weken tot mijn vertrek

In middels is Dewi al weer anderhalve maand terug uit Ghana en zit de zomervakantie erop. Nu komt het voor mij dichterbij en moet ik mijn visum en inentingen gaan regelen.
Zondag 4 oktober zal ik vertrekken naar Accra en ik heb er veel zin in, ook al vind ik het stiekum toch ook wel een beetje spannend. Ik ben de situatie thuis al langere tijd aan het voorbereiden op mijn 2 maanden afwezigheid. Toch ben ik er van overtuigd dat zij het hier gaan redden zonder mij (al hoop ik wel dat ik wel gemist wordt

Ik zal mijn reis beginnen in Accra, de hoofdstad van Ghana aan de zuidkust. Daar zal ik een orientatieprogramma volgen. Daarna ga ik naar Senya Bereku ook in het zuiden aan de kust maar ongeveer 1 uur rijden van Accra. Ik werk daar in een medische post voor 3 weken.

Vervolgens vlieg ik naar het noorden naar Tamale om daar mee te werken in het Teaching Hospital, in een weeshuis en ik wil heel graag mee op medische outreach programma's. Veel plannen, maar ik ga daar ter plekke zien hoe ik mijn 6 weken ga invullen.

Dus dat zijn de plannen en ik ga proberen om jullie op de hoogte te houden van mijn bevindingen en ervaringen. Nu eerst verder met de voorbereidingen.
Tot snel. Groet, Inge